Τελευταία έφτασα να συνειδητοποιήσω την υπερπληθώρα πληροφοριών σχετικά με τα μεταφυσικά θέματα. Έχω πέντε βιβλία ξεκινημένα που το καθένα λέει κάτι διαφορετικό για το ίδιο θέμα από τα υπόλοιπα. Στο facebook χαμός στις σελίδες κι άλλος το κοντό του κι άλλος το μακρύ του. Όλοι είναι ειδήμονες και ειδικοί. Άλλοι δάσκαλοι, άλλοι θεραπευτές. Καθένας την αλήθεια του, καθένας την πεποίθηση του. Μην πας ...σε αυτό, γιατί αυτό δεν παίζει. Το βότανο τάδε κάνει αυτό, όχι δεν κάνει αυτό κάνει εκείνο. Η Πανσέληνος θα μας κάψει, η Πανσέληνος θα μας γιάνει. Αναρωτιέμαι, αξίζει να μπεις στο όνειρο του καθενός και να γίνεις οπαδός του; Ή τελικά όλο αυτό το διάβασμα είναι περιττό; Μήπως ένα βιβλίο ή ένας δάσκαλος είναι αρκετός κι από κει και μετά η Ψυχή σου;
Σε ένα από τα βιβλία που διαβάζω πάντως γίνεται μία σύγκριση μεταξύ ανατολικών και δυτικών συστημάτων μεταφυσικής και ο συγγραφέας τοποθετεί τη διαφορά στο γεγονός ότι οι δυτικοί εσωτεριστές γενικά ανάγουν τον κόσμο ως ένα αποτέλεσμα λάθους ή πτώσης ή κακής πρόθεσης κάποιου κακού θεού (γνωστική άποψη) ενώ οι ανατολικοί λένε ότι δεν υπάρχει κάποιο γεγονός που κάποτε έγινε, αλλά όλα είναι ένας κύκλο...ς.
Εκείνο που μου κάνει εντύπωση σε όλο αυτό είναι ότι ανάγεται σε διαφορά μεταξύ εσωτερικών συστημάτων, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για φιλοσοφικό ζήτημα που απασχόλησε τον κόσμο ήδη από τον καιρό της Ρώμης. Η στωική φιλοσοφία, επικρατούσα πλήρως για πολλούς αιώνες μεταξύ των Ρωμαίων προωθούσε την άποψη της στωικότητας (από κει πήρε το όνομα αυτή η αρετή) με την έννοια ότι όλα γυρίζουν ξανά εκεί που ήταν κι αυτό ήταν και το περιβάλλον το φιλοσοφικό που στην ουσία βοήθησε να γίνει αποδεκτή η αστρολογία τόσο ευρύτατα μεταξύ των Ρωμαίων.
Αντίθετα οι θεωρίες πτώσης ήταν κυρίως ζήτημα της Περσικής φιλοσοφία του ζωροαστρισμού που ήταν κι αυτή που επηρέασε την εβραϊκή θρησκεία να μιλήσει για πτώση. Και με τη βοήθεια του Πλάτωνα που μίλησε για διάσταση ιδανικού κόσμου των ιδεών και πραγματικότητας να ενδυθεί ένα φιλοσοφικό μανδύα που να τεκμηριώνει την πτώση της ψυχής και την ανάγκη επιστροφής της στην απωλεσθείσα ενότητα με την Πηγή.
Τι θέλω να πω με αυτό; Πώς γίνεται όλοι εμείς που που διδάσκουμε εσωτερισμό και αστρολογία να είμαστε στην ουσία ανίδεοι για την εξέλιξη της φιλοσοφίας και να μην μπορούμε να τοποθετήσουμε τα διδάγματα του εσωτερισμού στο φιλοσοφικό περιβάλλον που γεννήθηκαν; Συμπεριφερόμαστε σαν όλα να ήρθαν από την "απευθείας σύνδεση" με τους Αγγέλους και τους "Δασκάλους" και δε λέμε τίποτα για το ότι οι ιδέες αυτές ήταν ενταγμένες σε ένα γενικότερο φιλοσοφικό περιβάλλον που συλλογικά γέννησε τέτοιες ανθοφορίες.
Υποτιμούμε τελικά τόσο πολύ το συλλογικό αποτέλεσμα του πολιτισμού μας, ώστε να χρειαζόμαστε κάθε φορά ένα "Δάσκαλο" να λέει ότι "εγώ το βρήκα;"
Δεν ξέρω τι να πω...
Αμφιβάλλω καν αν οι σημερινοί Χριστιανοί γνωρίζουν ότι η ηθική τους βασίζεται στην Στωική Φιλοσοφία και η Δογματική τους στην Νεοπλατωνική. Κρίμα που στα μαθήματα της Αστρολογίας δε διδάσκεται η Φιλοσοφία. Γιατί κι αν διδασκόταν αμφιβάλλω για το πόσοι θα ενδιαφέρονταν. Οι περισσότεροι θα έψαχναν πότε θα βρουν ταίρι.
Σημειώστε επίσης ότι σε ένα Στωικό Κόσμο δεν έχει νόημα να αποδείξεις σε κανέναν ότι έχεις δίκιο, εξ' ου και η ανεκτικότητα των Ρωμαίων στις πολυεθνικές τάσεις και τα πιστεύω, ανάλογη με τη σημερινή πολυ-πολιτισμική κοινωνία, ενώ στο σχήμα ...του ζωροαστρισμού, που πέρασε σε Ιουδαισμό, Χριστιανισμό και Μουσουλμανισμό, υπάρχει πάντα ένας κακός ή ένας άπιστος που πρέπει να πολεμήσεις, υπάρχει πάντα άσπρο ή μαύρο, παράδεισος και κόλαση, σωτηρία ή καταδίκη. Δε βλέπω λοιπόν πού ακριβώς είναι το ζήτημα με τις Ανατολικές Θρησκείες. Δε μας έφερε τον Τροχό της Ζωής ο Βουδισμός στη Δύση. Τον είχαμε εδώ και χιλιάδες χρόνια ως φιλοσοφία. Άλλο, αν οι οικονομικές συνθήκες του Μεσαίωνα ευνόησαν τις λύσεις άσπρο μαύρο και η ανεκτικότητα εξαφανίστηκε στην ανέχεια. Ας τα σημειώσουμε όλοι όλα αυτά, γιατί προς τα κει βαδίζουμε και πάλι.
