Περί ελευθερίας της συνείδησης και του αναποφεύκτου της μοίρας

Καιρό έχουμε να ασχοληθούμε με τα φιλοσοφικά θέματα που θίγει στο βιβλίο του "Η Άλλη Αστρολογία" ο Κος Γιάννης Συμεώνογλου. Αν και είχαμε υποσχεθεί εκτενείς αναφορές, παραλείψαμε. Προσπαθώντας να κερδίσουμε λίγο από το χαμένο έδαφος ας ασχοληθούμε με το θέμα της ελευθερίας της συνείδησης έτσι όπως το αντιλαμβάνεται ο συγγραφέας...

Το θέμα της ελευθερίας της συνείδησης μας θυμίζει συνήθως το δικαίωμα της επιλογής ή το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Με βάση αυτή την πρώτη προσέγγιση ως ελευθερία νοείται καταρχήν η απουσία εξωτερικού εξαναγκασμού αλλά επιπλέον και η δυνατότητα επιλογής μεταξύ περισσότερων από μίας εναλλακτικών επιλογών. Ωστόσο ήδη με βάση αυτή την πρώτη προσέγγιση προκύπτει ένα σημαντικό πρόβλημα. Τι γίνεται αν κάποιος δεν επιθυμεί να επιλέξει καμμία από τις διαθέσιμες επιλογές;

Ελευθερία λοιπόν δεν είναι απλώς η ύπαρξη πολλαπλών επιλογών αλλά συναρτάται και με τον υποκειμενικό παράγοντα του ανθρώπου. Σε μένα αρκούν οι διαθέσιμες επιλογές και αισθάνομαι ελεύθερος γιατί μεταξύ αυτών υπάρχει κάποια που μ' αρέσει και την επιλέγω. Αυτό προχωράει ακόμα περισσότερο. Ακόμα και μία μόνο επιλογή να είχα, αν μου άρεσε πάλι δε θα αισθανόμουν καταπιεσμένος. Επομένως η ελευθερία είναι σχετική.

Το επόμενο ερώτημα είναι: Μπορεί σε ένα Σύμπαν αιτιοκρατικό να υπάρχει ελευθερία; Αν προκαθορίζομαι π.χ. από την κληρονομικότητα ή από τον τρόπο που μεγάλωσα πώς είμαι ελεύθερος; Αυτό το ερώτημα προσπάθησαν να απαντήσουν πολλοί φιλόσοφοι και βούδες. Κι ο επονομαζόμενος Βούδας ήταν ένας από εκείνους που αναγνώρισε ότι για να υπάρξει ελευθερία πρέπει να εξαλειφθεί η αναγκαιότητα. Μόνο που θεώρησε κι αυτός όπως και άλλοι ότι η αναγκαιότητα προκύπτει από τις ίδιες τις δικές μας επιθυμίες. Επομένως για να είμαστε ελεύθεροι πρέπει να υιοθετήσουμε μία στάση μη ταύτισης με τις επιθυμίες. Δεν τις αρνήθηκε γιατί τότε θα έφτανε στο άλλο άκρο της ανελευθερίας μέσω της καταπίεσης τους, απλά δίδαξε τη μη ταύτιση, μία στάση ζωής ονομάστηκε Μεση Οδός (που δυστυχώς σήμερα παρερμηνεύεται ως συμβιβασμός).

Προϋπόθεση της μη ταύτισης είναι η πυθαγόρεια αυτοπαρατήρηση, δηλαδή το να λειτουργεί κανείς με τέτοιο τρόπο ώστε να παρατηρεί τις σκέψεις και τη συμπεριφορά του διαρκώς, χωρίς να κρίνει, αλλά δίνοντας έμφαση στο να έχει συνεχή επίγνωση. Αυτή η λειτουργία ονομάστηκε Συνείδηση από το Συν + είδησις, δηλαδή έχω επίγνωση, ξέρω, είμαι εδώ τώρα και έχω αντίληψη του πράγματος.

Η συνείδηση λοιπόν κατά τα ανωτέρω κι όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο Συμεώνογλου "αποτελεί την εποπτική λειτουργία ελέγχου της αντιληπτικότητας και των ανταποκρίσεων".

Προκειμένου λοιπόν να λειτουργεί σωστά η συνείδηση πρέπει ο αυτοπαρατηρούμενος να είναι σε εγρήγορση, να είναι "ξύπνιος" και αποστασιοποιημένος, δηλαδή να μην ταυτίζεται με τα όσα παρατηρεί. Πρέπει να λειτουργεί αν ηθοποιός (στμ. αυτό είναι και άποψη του Γκουρτζίεφ) ο οποίος, αν και παίζει ένα ρόλο, δεν πρέπει να αφαιρείται μέσα σε αυτόν, αλλά να έχει επίγνωση ότι παίζει ένα ρόλο.

Το αν θα είναι λοιπόν κανείς στη ζωή του "ξύπνιος" είναι κατά τον Συμεώνογλου το μόνο πράγμα που ο άνθρωπος είναι πραγματικά ελεύθερος να επιλέξει. "Ο άνθρωπος έχει μόνο την ελευθερία της συνείδησης του: να αντιλαμβάνεται ή να εθελοτυφλή", αναφέρει. "Τούτη είναι γνήσια ελευθερία, δεν εκβιάζεται, δεν εξαγοράζεται, ούτε χαρίζεται - κερδίζεται κάθε στιγμή με εσωτερικό αγώνα ως αρετή.".

Αντίθετα, "Η εθελοτυφλία είναι η προϋπόθεση για όλες τις αμαρτίες και η έκπτωση της συνείδησης είναι η μοναδική αμαρτία η οποία δε συγχωρείται από τους νόμους του σύμπαντος". "Όλο το κακό που παράγουν οι άνθρωποι οφείλεται στη μοναδική αμαρτία: πρόσκαιρη ή μόνιμη αυτοαναίρεση της ελευθερίας της συνείδησης".

Σωματείο Ελλήνων Αστρολόγων

Τις μέρες αυτές έχει ξεκινήσει μία κουβέντα σχετικά με την ίδρυση σωματείου ελλήνων αστρολόγων. Από ό,τι δείχνουν οι ως τώρα πληροφορίες γίνονται αρκετές ζυμώσεις χωρίς νσ γνωρίζουμε όμως επακριβώς θέσεις και απόψεις και τάσεις. Η κίνηση δημιουργίας του σωματείου κατάφερε να συγκεντρώσει περί τους τριάντα αστρολόγους κάτω από την ίδια στέγη κι αυτό από μόνο του αποτελεί σημαντική πρόοδο. Από κει και πέρα ωστόσο απομένει αρκετός δρόμος ώστε οι ευχές και η ομοψυχία να μετατραπούν σε θέσεις που να τους εκφράζουν όλους.

Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν αξίζει ίσως να τεθεί μία σειρά από ερωτήματα που θα επιτρέψουν το ξεξαθάρισμα της ταυτότητας αυτής της προσπάθειας. Η ταυτότητα αυτή επηρεάζει τόσο τους ίδιους τους αστρολόγους όσο και ανθρώπους που κινούνται ευρύτερα στο χώρο της αστρολογίας, είτε ως συνεργάτες, είτε ως ερασιτέχνες ή ακόμα και τους καταναλωτές του λεγόμενου αστρολογικού προίόντος.

1. Το πρώτο και βασικό ερώτημα είναι: Τι είναι ο Αστρολόγος;

Στην ευρεία κοινή γνώμη Αστρολόγος είναι αυτός που κάνει προβλέψεις, κάνει ραντεβού και γράφει προβλέψεις για τα περιοδικά και την τηλεόραση. Ωστόσο τον τελευταίο καιρό έχουν εμφανιστεί συνεργάτες στο χώρο που αρθρογραφούν σε περιοδικά χωρίς να κάνουν τηλεφωνικές προβλέψεις ή ραντεβού. 'Εχουν εμφανιστεί βιωματικοί αστρολόγοι αλλά και blogger ερασιτέχνες με ιδιαίτερες γνώσεις. Αυτά τα άτομα μπορούν να θεωρηθούν αστρολόγοι; Ή όχι;

2. Το δεύτερο ερώτημα είναι: Είναι η στόχευση όλων των ανθρώπων του χώρου προς την ίδια κατεύθυνση;

Αναφέρω ενδεικτικά ότι μία σημαντική ανάγκη στους επαγγελματίες αστρολόγους είναι η πιστοποίηση τους. Γνωρίζουμε ότι στο χώρο έχουν εμπλακεί διάφοροι μάντες, χαρτομάντες και διαισθητικοί και αυτό που λέγεται συνήθως είναι ότι αυτοί αμαυρώνουν την εικόνα της Αστρολογίας στην Ελλάδα. Η πιστοποίηση των Αστρολόγων όμως ποιους αφορά; Μήπως αφορά μόνο τους επαγγελματίες του χώρου; Και πώς μπορεί βέβαια να επιτευχθεί; Ειδικά όταν στο χώρο συστεγάζονται απόφοιτοι έγκυρων σχολών του εξωτερικού με απόφοιτους μαθημάτων πολιτιστικών σωματείων εσωτεριστικής κατεύθυνσης αυτοδίδακτους και - ενίοτε - αντιγραφείς; Ποιος αλήθεια θα πιστοποιήσει ποιον;

Πολλές ιδέες έχουν ακουστεί για το ζήτημα της πιστοποίησης. Ένα ενιαίο πανελλαδικό τεστ, ένας έγκυρος αριθμός δημοσιεύσεων, κάποια δεδομένη προϋπηρεσία. Ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της διαπραγμάτευσης;

3. Αλλά και πέρα από την πιστοποίηση γεννιέται το ερώτημα. Μας ενδιαφέρει μία κίνηση επαγγελματιών αστρολόγων ή μία κίνηση ανθρώπων που έχουν ενδιαφέρον για την αστρολογία;

Πολλά ακούγονται γι' αυτό το ερώτημα καθώς υποτίθεται ότι γίνεται προσπάθεια να ενσωματωθούν στην κίνηση προβλέψεις και για μη επαγγελματίες αστρολόγους. Ωστόσο υπάρχουν αρκετές αμφιβολίες κατά πόσον μπορούν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι διαλόγου άνθρωποι που ζουν από την Αστρολογία κι άνθρωποι που την βλέπουν σαν προσωπική κοσμοθεωρία κι αντιμετωπίζουν το επάγγελμα του Αστρολόγου ως ευτελισμό.

Ποια θα είναι η κατεύθυνση της οργάνωσης λοιπόν; Και μήπως η έναρξη της πρώτης αυτής κίνησης θα οδηγήσει μέσα από τις αναγκαία επώδυνες επιλογές σε άλλους συσχετισμούς και οργανώσεις του χώρου; Οι "εντός" και οι "εκτός", οι πιστοποιημένοι και μη, κλπ, κλπ.

Προβληματισμοί και απορίες που σκοπό έχουν τη γόνιμη σκέψη κι όχι την απαισιοδοξία. Ο ενιαίος φορέας αστρολόγων είναι απαραίτητος έτσι κι αλλιώς προκειμένου να καλυφθούν κενά χρηματοδότησης ή διεθνούς εκπροσώπησης. Από κει και πέρα όμως ο αγώνας για τον καθορισμό της ταυτότητας του αστρολόγου και αυτού που λέμε σωστή αστρολογία τώρα αρχίζει...

Γιατί ό,τι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατό

Αυτή η φράση (του Νίτσε αν δεν απατώμαι) δείχνει με παραστατικό τρόπο τον τρόπο που ο Πλούτωνας (ή για άλλους η 1η ακτίνα) αλλάζει τη ζωή μας. Αντιμετωπίζουμε τους ίδιους τους φόβους, την ίδια τη ζωή και το θάνατο γιατί όπως λέει και ο Κάλβος όταν έρθει η νύχτα θα είσαι εκεί μόνος να τον αντιμετωπίσεις.

Η συνηθισμένη αστρολογία αποφεύγει τους φόβους. Αρκείται στην πρόληψη και την αποφυγή των γεγονότων. 'Οντας Κρόνια προσπαθεί να διατηρήσει το status quo, την αίσθηση ότι ελέγχουμε τη ζωή μας. Ο σοφός κυβερνάει τα άστρα του λέμε, αλλά με τον Πλούτωνα τέτοια μαγειρέματα δεν παίζουν. Στο χειρουργικό τραπέζι με σύνοδο ωροσκόπου, σελήνης και πλούτωνα σε αντίθεση με το γενέθλιο Ήλιο σου είσαι εσύ κι αυτός. Τα δυο σας. Σε πλήρη συνείδηση των γεγονότων, αφού φροντίζει σαδιστικά να μη σου γίνει καν πλήρης αναισθησία. Να νιώθεις το τράβηγμα του χεριού, το βίδωμα του κατσαβιδιού, το κάψιμο της καυτηρίασης. Κάτω από ένα σεντόνι που ακούς αλλά δε βλέπεις. Που λες στο γιατρό πού σε πονά κι άμα λάχει μπλέκεις και λίγο τον Ολυμπιακό. Ζωή και θάνατος ένα αστείο. Life is a joke. Αυτό μας διδάσκει τελικά ο Πλούτωνας. Κι αυτό που θα προσπαθήσεις να αποφύγεις σε περιμένει κοροϊδευτικά παρακάτω.

Η συνδυαστική επίδραση αργών και γρήγορων πλανητών

Το προσωπικό μας παράδειγμα είναι πάντα αφορμή για σκέψη και συμπεράσματα. Έτσι και με την όψη Άρη/Πλούτωνα πριν από μερικές ημέρες που κατέληξε σε κάποιο ατύχημα για μένα. Τα αστρολογικά συμπεράσματα που συζητούσα με τους κοντινούς μου ανθρώπους αυτή την εποχή έχουν να κάνουν με τη συνδυαστική χρήση αργών και γρήγορων πλανητών. Τις περισσότερες φορές στις προβλέψεις δίνουμε έμφαση στους αργούς πλανήτες - και δη τους κακεργέτες. Ο Κρόνος θα σου κάνει αυτό, ο Πλούτωνας εκείνο. Γεγονός είναι όμως ότι οι όψεις αυτές διαρκούν συνήθως μεγάλο χρονικό διάστημα και δε φέρνουν τόσο γεγονότα όσο καταστάσεις. Καταστάσεις φόβου, πίεσης, άγχους, κλπ, κλπ. Χρειάζεται και η ταυτόχρονη διέγερση της όψης από ένα γρήγορο πλανήτη ( εν προκειμένω αν μιλάμε για ατυχήματα κυρίως τον Άρη ) που να λειτουργήσει ως ενεργοποιητής γεγονότων στο πλαίσιο συγκεκριμένης ημέρας (ακόμη περισσότερο η Σελήνη μπορεί να είναι ενεργοποιητής και επίπεδο ώρας). Το ζητούμενο λοιπόν για ένα μέσο σπουδαστή που θέλει να ξέρει τι θα φέρει ένας αργός κακεργέτης πλανήτης σε όψη με κάποιο γενέθλιο προσωπικό του (κυρίως Ήλιο / Σελήνη / Ωροσκόπο αν μιλάμε για θέματα υγείας και ασφάλειας) είναι πριν ακόμη αρχίσει να ψάχνεται με προοδευτικά, επιστροφές, κλπ, να ελέγξει ποιες ημερομηνίες θα εισέλθει στην όψη κάποιος γρήγορος πλανήτης, τι φύσης θα είναι και τι γεγονός μπορεί να προκαλέσει