Ο Ελληνισμός τελικά διδάσκεται μέσα από την αρχαία τραγωδία. Είναι η φύση της φυλής φαίνεται τέτοια που μόνο μέσα από την απόλυτη πτώση και κάθαρση καθαρίζεται η ψυχή του έθνους και γεννιέται από τις στάχτες του. Ειδικότερα σε εποχές ανεπάρκειας της ηγεσίας αυτό καθίσταται πλέον αναπότρεπτο.
Τέτοιες εποχές έχουμε ζήσει και στην πρόσφατη ιστορία της χώρας όπως η τελευταία μεγάλη χρεωκοπία το 1893. Όμως πιο συμβολική για τον Ελληνισμό είναι ίσως η ιστορία της Πτώσης του Βυζαντίου και των τελευταίων χρόνων της ύπαρξης του.
Ο 14ος αιώνας ήταν αιώνας που θυμίζει σημαντικά τη σημερινή περίοδο. Κατακουνζηνοί και Παλαιολόγοι είχαν μοιράσει μεταξύ τους τα τσιφλίκια της Θράκης και έπεφταν αλλεπάλληλα μια ο ένας μια ο άλλος στις ερημωμένες αγροτικές γαίες των μικροκαλλιεργητών. Ίσως δεν είναι γνωστό άλλωστε ότι οι Οθωμανοί προσκλήθηκαν ως μισθοφόροι από τους Παλαιολόγους για να υποστηρίξουν αυτή τη διαμάχη. Και έτσι κατάφεραν να καταλάβουν το 1355 την πρώτη τους πόλη την Αδριανούπολη.
Τα χρόνια περάσανε κάποιες προσπάθειες αναλαμπής έγιναν και φτάσαμε στην περίοδο της επανένωσης των Εκκλησιών, όπου καλή ώρα όπως σήμερα οι μισοί Έλληνες προσπαθούσαν απελπισμένα να έχουν βοήθεια της Ευρώπης κι οι άλλοι μισοί έλεγαν καλύτερα το φέσι του Τούρκου παρά η τιάρα του Πάπα (σας θυμίζει μήπως αυτό τίποτα στην επιστροφή στη δραχμή;)
Η κατάληξη όλων αυτών όμως φάνηκε μόνο μετά την Άλωση. Οι αριστοκράτες βλέπετε κι όλες οι μεγάλες οικογένειες του Βυζαντίου, οι διανοούμενοι, οι γραμματισμένοι, όλοι αυτοί απλά σηκωθήκανε και φύγανε και πήγανε άλλοι στη Βλαχία, όπου είχαν κτήματα, άλλοι στη Φλωρεντία όπου τους δέχτηκαν να διδάξουν και άλλοι σε άλλες πόλεις της Ευρώπης ή στην βενετική Κρήτη.
Με άλλα λόγια όσοι έχουν τους πόρους να διαφύγουν, θα διαφύγουν. Οι άλλοι που θα μείνουν πίσω δεν ξέρουμε τι θα γίνουνε. Γιατί οι Τούρκοι, αν και ευνόησαν τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, στον υπόλοιπο πρώην βυζαντινό κόσμο ουσιαστικά τους χριστιανούς τους εξαφάνισαν. Η Μικρά Ασία άλλοτε κοιτίδα του Ελληνισμού ερημώθηκε, ενώ οι χριστιανοί της κυρίως Ελλάδας δραπέτευαν σε χώρες της Ευρώπης.
Αυτή είναι δυστυχώς η μοίρα μίας κοινωνίας που αποσυντέθηκε από την έλλειψη ηγεσίας, εκχωρώντας σταδιακά μετά το θάνατο του Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου δικαιώματα και προνόμια σε ευγενείς και δυτικούς απαρνούμενοι τις ευθύνες της.
Κάπως έτσι την πάτησαν άλλωστε αργότερα και οι Οθωμανοί, όταν εκχώρησαν τα ίδια δικαιώματα στους κοτζαμπάσηδες, αλλά και σήμερα τα ευρωπαϊκά κράτη όταν εκχωρούν τη χρηματοδότηση στις ιδιωτικές τράπεζες ή τη συλλογή φόρων σε εταιρίες factoring.
Όταν το κράτος απαρνείται το ρόλο του ως ηγέτη (κι όχι ως καταπιεστή), τότε τα "ποντίκια" χορεύουν ελεύθερα. Το αποτέλεσμα είναι η σταδιακή φθορά και διάλυση του κράτους που πλέον δεν έχει πόρους για να ευημερήσει. Και μετά οι "ευγενείς" την κάνουν με ελαφρά στο Λονδίνο πίσω από εταιρίες διαχείρισης ακίνητης περιουσίας ή πίσω από funds και αμοιβαία κεφάλαια.
Και οι υπόλοιποι μένουν να προσπαθούν να μη γίνουν υπάλληλοι των Γερμανών που θα τους προσλαμβάνουν για ένα κομμάτι ψωμί.
ΥΓ: Αν νομίζετε ότι η ιστορία αλλάζει, κάνετε λάθος. Τα πρόσωπα αλλάζουν και τα σκηνικά. Κατά τα άλλα το σενάριο παραμένει ίδιο. Και επαναλαμβάνεται συνεχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου