Η Κρίση στο Αστρικό Πεδίο και τη μετά θάνατον ζωή
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό που ξεκινήσαμε βασισμένοι στην εργασία του Ροντνεϊ Κολλίν μαθητή του Ουσπένσκι για την μετά θάνατον ζωή αξίζει να δούμε τώρα τι είναι αυτή η περίφημη Κρίση που συμβαίνει όταν παρέλθει ο κύκλος της αντίστροφης θέασης της ζωής μας (όπως είπαμε σε προηγούμενη ανάρτηση ο χρόνος δουλεύει εδώ αντίστροφα) κι ενώ οι περισσότεροι από μας φοβούμενοι την απώλεια του εαυτού μας αρνούμαστε να αφήσουμε το σώμα μας να ρευστοποιηθεί στην αστρική του ύλη και δαπανούμε όλη μας τη βούληση να κρατήσουμε τη μορφή του παρόμοια με όπως θυμόμαστε τον εαυτό μας στη γήινη περίοδο.
Κάπου εκεί λοιπόν έρχεται η ώρα της Κρίσης. Εκεί κλείνει ο χρόνος παραμονής μας στο αστρικό πεδίο και για μια στιγμή παγώνουν όλα. Για μια στιγμή η ζωή μας με τη Χρονική φορά που τη ζήσαμε κι η ζωή μας με την ανάποδη χρονική σειρά που την αναπολήσαμε στο αστρικό πεδίο ενώνονται σε ένα. Σε μια στιγμή βλέπουμε τη ζωή μας κι απ την καλή κι απ την ανάποδη και αίτια κι αποτελέσματα ενώνονται σε ένα. Τότε λοιπόν προκύπτει το ερώτημα: Θα δεχτούμε την καταφανή πλέον ετυμηγορία των αιτίων κι αποτελεσμάτων ή γαντζωμένοι στην άποψη μας θα αρνηθούμε να αλλάξουμε;
Αν δεχτούμε την ετυμηγορία φεύγουμε ευθύς αμέσως για την επόμενη ενσάρκωση χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε - διορθώσουμε ότι κάναμε λάθος. Αν όμως μείνουμε πεισματικά προσκολλημένοι στη δική μας άποψη το Σύμπαν αναγκάζεται να μας υποβιβάσει σε βαθμίδα. Λέει αφού έχεις κρυσταλλοιποιημένες απόψεις που δεν αλλάζουν θα πρέπει να αντιμετωπίσεις πιο σκληρές φυσικές δυνάμεις για να διαβρωθεί η αντίσταση σου. Κι επειδή αυτή η διάβρωση παίρνει καιρό αποσύρεσαι από τις ανθρώπινες ενσαρκώσεις για κάποιο διάστημα κι αφού θες να είσαι σκληρός σα βράχος στις απόψεις σου επιστρέφεις στο φυσικό κόσμο ως ... Βράχος.
Στην ουσία μας λέει δηλαδή ο Κολλίν ότι η περίφημη Κόλαση δεν είναι παρά η πτώση στα Τάρταρα ή τον Κάτω Κόσμο δηλαδή τον κόσμο των ορυκτών. Εκεί ως άλλοι Σίσυφοι παραμένουμε χίλια χρόνια μέχρι να διαβρωθεί η κρυσταλλοποίηση μας και να μας επιτρέπει άλλη μια ανθρώπινη ενσάρκωση. Γινόμαστε βραχάκι στη θάλασσα που το τρώει σιγά σιγά ο άνεμος και το κύμα.
Η προσέγγιση αυτή βέβαια διαφέρει παρασάγγας από την πλατωνική και τη θεοσοφική που θεωρούν ότι τα χίλια χρόνια τα περνούμε σε ανώτερα πεδία μέχρι να επανενσαρκωθούμε κι όχι στην κόλαση των βράχων. Να όμως που υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία στο θέμα που αντιστρέφει τις χρονικές αναλογίες και λέει ότι η ζωή στους ανώτερους κόσμους είναι πιο σύντομη με τα μέτρα τα γήινα αλλά ο χρόνος εκεί κινείται πολύ πιο γρήγορα.
Εκτός από τους ανεπίδεκτους μαθήσεως τώρα και απ αυτούς που γυρνούν ευθύς αμέσως πίσω στην ενσάρκωση υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λίγοι που στο αστρικό πεδίο άφησαν τον εαυτό τους να ρευστοποιηθεί και να εισπράξει εμπειρίες και δεν προσπάθησαν να επιμείνουν στο Εγώ τους.
Αυτοί οι λίγοι λοιπόν τους δίνεται η δυνατότητα να προβιβαστούν σ' έναν επόμενο κόσμο, τον πνευματικό. Και τι θα κάνουν εκεί;
Αυτό είναι θέμα μιας επόμενης ανάρτησης.
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό που ξεκινήσαμε βασισμένοι στην εργασία του Ροντνεϊ Κολλίν μαθητή του Ουσπένσκι για την μετά θάνατον ζωή αξίζει να δούμε τώρα τι είναι αυτή η περίφημη Κρίση που συμβαίνει όταν παρέλθει ο κύκλος της αντίστροφης θέασης της ζωής μας (όπως είπαμε σε προηγούμενη ανάρτηση ο χρόνος δουλεύει εδώ αντίστροφα) κι ενώ οι περισσότεροι από μας φοβούμενοι την απώλεια του εαυτού μας αρνούμαστε να αφήσουμε το σώμα μας να ρευστοποιηθεί στην αστρική του ύλη και δαπανούμε όλη μας τη βούληση να κρατήσουμε τη μορφή του παρόμοια με όπως θυμόμαστε τον εαυτό μας στη γήινη περίοδο.
Κάπου εκεί λοιπόν έρχεται η ώρα της Κρίσης. Εκεί κλείνει ο χρόνος παραμονής μας στο αστρικό πεδίο και για μια στιγμή παγώνουν όλα. Για μια στιγμή η ζωή μας με τη Χρονική φορά που τη ζήσαμε κι η ζωή μας με την ανάποδη χρονική σειρά που την αναπολήσαμε στο αστρικό πεδίο ενώνονται σε ένα. Σε μια στιγμή βλέπουμε τη ζωή μας κι απ την καλή κι απ την ανάποδη και αίτια κι αποτελέσματα ενώνονται σε ένα. Τότε λοιπόν προκύπτει το ερώτημα: Θα δεχτούμε την καταφανή πλέον ετυμηγορία των αιτίων κι αποτελεσμάτων ή γαντζωμένοι στην άποψη μας θα αρνηθούμε να αλλάξουμε;
Αν δεχτούμε την ετυμηγορία φεύγουμε ευθύς αμέσως για την επόμενη ενσάρκωση χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε - διορθώσουμε ότι κάναμε λάθος. Αν όμως μείνουμε πεισματικά προσκολλημένοι στη δική μας άποψη το Σύμπαν αναγκάζεται να μας υποβιβάσει σε βαθμίδα. Λέει αφού έχεις κρυσταλλοιποιημένες απόψεις που δεν αλλάζουν θα πρέπει να αντιμετωπίσεις πιο σκληρές φυσικές δυνάμεις για να διαβρωθεί η αντίσταση σου. Κι επειδή αυτή η διάβρωση παίρνει καιρό αποσύρεσαι από τις ανθρώπινες ενσαρκώσεις για κάποιο διάστημα κι αφού θες να είσαι σκληρός σα βράχος στις απόψεις σου επιστρέφεις στο φυσικό κόσμο ως ... Βράχος.
Στην ουσία μας λέει δηλαδή ο Κολλίν ότι η περίφημη Κόλαση δεν είναι παρά η πτώση στα Τάρταρα ή τον Κάτω Κόσμο δηλαδή τον κόσμο των ορυκτών. Εκεί ως άλλοι Σίσυφοι παραμένουμε χίλια χρόνια μέχρι να διαβρωθεί η κρυσταλλοποίηση μας και να μας επιτρέπει άλλη μια ανθρώπινη ενσάρκωση. Γινόμαστε βραχάκι στη θάλασσα που το τρώει σιγά σιγά ο άνεμος και το κύμα.
Η προσέγγιση αυτή βέβαια διαφέρει παρασάγγας από την πλατωνική και τη θεοσοφική που θεωρούν ότι τα χίλια χρόνια τα περνούμε σε ανώτερα πεδία μέχρι να επανενσαρκωθούμε κι όχι στην κόλαση των βράχων. Να όμως που υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία στο θέμα που αντιστρέφει τις χρονικές αναλογίες και λέει ότι η ζωή στους ανώτερους κόσμους είναι πιο σύντομη με τα μέτρα τα γήινα αλλά ο χρόνος εκεί κινείται πολύ πιο γρήγορα.
Εκτός από τους ανεπίδεκτους μαθήσεως τώρα και απ αυτούς που γυρνούν ευθύς αμέσως πίσω στην ενσάρκωση υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λίγοι που στο αστρικό πεδίο άφησαν τον εαυτό τους να ρευστοποιηθεί και να εισπράξει εμπειρίες και δεν προσπάθησαν να επιμείνουν στο Εγώ τους.
Αυτοί οι λίγοι λοιπόν τους δίνεται η δυνατότητα να προβιβαστούν σ' έναν επόμενο κόσμο, τον πνευματικό. Και τι θα κάνουν εκεί;
Αυτό είναι θέμα μιας επόμενης ανάρτησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου