Στην αστρολογία δεν πρέπει να είναι κανείς ποτέ απόλυτος

"Ε: Είναι αλήθεια ότι μετά τα τριάντα γινόμαστε ο ωροσκόπος μας; Ε.Μ.

Α: ΟΧΙ. Αυτή η πλάνη μπορεί άνετα να μπει στη λίστα των αστικών μύθων. Πρόκειται ίσως για την πιο διαδεδομένη παρεξήγηση της αστρολογίας. Σκοπός και στόχος μας πρέπει να είναι να γίνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο ο Ήλιος μας. Ο Ήλιος μας περιέχει όλες τις ποιότητες και τα χαρακτηριστικά εκείνα που χρειαζόμαστε να αναπτύξουμε δημιουργικά, ώστε να μας οδηγήσουν στη μοναδικότητα, που έχουμε ανάγκη για να αισθανόμαστε ισορροπημένοι. Ο ωροσκόπος μας δείχνει τον τρόπο (το πώς;) που θα φτάσουμε στον Ήλιο μας. Αν η ζωή μας είναι μία περιπέτεια σε αναζήτηση της ταυτότητας μας και της ευτυχίας, τότε το έπαθλο του ήρωα στο τέλος της πορείας του είναι ο Ήλιος του. Ένας Κριός με ωροσκόπο Ζυγό, δηλαδή, θα προσπαθήσει στη ζωή του μέσα από τις σχέσεις του (ωροσκόπος) να αναπτύξει το δυναμισμό του, το θάρρος του, το εγώ του, που είναι χαρακτηριστικά του Κριού. Ο ωροσκόπος είναι ο δρόμος όχι το αποτέλεσμα."

Από τις απαντήσεις του Κου Πανόπουλου στο Jupiter για τις πιο κλισέ αστρολογικές απορίες.

Γενικά προς τη σωστή κατεύθυνση η ανάλυση αλλά το ΟΧΙ με κεφαλαία γράμματα δε μας άρεσε. Έχετε διαβάσει καθόλου Rudhyar Κε Πανόπουλε; Ή Γιουνγκιανή αστρολογία ίσως; Μήπως θα έπρεπε να πούμε "συνήθως" αντί για το απόλυτο ΟΧΙ;