Η Αστρολογια και η προβλεψη του θανατου

Η Αστρολογία και η πρόβλεψη του Θανατου

Όποιος έχει έστω και κάποια στοιχειώδη γνώση της αστρολογίας ξέρει ότι η ώρα του θανάτου είναι πιθανόν να προβλεφθεί με αξιοσημείωτη ακρίβεια. 

Στην πράξη ωστόσο θα έχει επίσης διαπιστώσει ότι η απειλή του θανάτου στο ωροσκόπιο δεν μετατρέπεται πάντα σε γεγονός. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη και η τελική κρίση δεν είναι θέμα απλά προσθαφαίρεσης κάποιων παραγόντων. Ούτε καταλήγει πάντα σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα. 

Αντίθετα η υποκειμενική άποψη του αστρολόγου μπορεί να οδηγήσει σε πλειάδα πιθανών προβλέψεων. Η αστρολογία είναι άλλωστε περισσότερο τέχνη παρά επιστήμη και ο προσωπικός παράγοντας τόσο του ερωτωντος όσο και του αστρολόγου πολύ σημαντικός 

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί βέβαια ότι σε κάθε ωροσκόπιο εκδηλωνονται παλίρροιες που κάνουν κάποιες περιόδους πιο πιθανό το θάνατο. Περιόδους που η ψυχή πολύ ευκολα μπορεί να περάσει το φράγμα προς το επέκεινα .

Οι χορδές αυτό το διάστημα χαλαρώνουν και αν υπάρξει ένας ξαφνικός παράγοντας στρες εύκολα αποκόβονται.

Από την άλλη πλευρά όμως ίσως παρουσιαστούν παράγοντες εξισορρόπησης. Η πίστη και η θέληση του ενδιαφερομένου ή κάποιου ατόμου από το περιβαλλον του μπορεί να κρατήσει την ψυχή στο σώμα όσο χρειάζεται για να περάσει η παλίρροια κι ο δεσμός με τη ζωή να δυναμώσει και πάλι.

Σε αυτή την περίπτωση το άτομο μπορεί να παίρνει την άδεια να επεκτείνει τη ζωή του μέχρι η επόμενη παλίρροια να επηρεάσει το ωροσκόπιο του.

Κοιτάζοντας προς τα πίσω τη ζωή ενος ατόμου ίσως εντοπίσουμε περισσότερες από μια φορές που ο Αγγελος του Θανάτου είχε περάσει έξω απ την πόρτα του. Κι επειδή το ίδιο μπορεί να ξαναγίνει δεν είναι σοφό να πιστεύουμε στη βεβαιότητα του θανάτου πριν δούμε πραγματικά την ανάσα ενός ατόμου να τον εγκαταλείπει.

Ένα είναι σίγουρο ωστόσο. Αν η ζωή βρίσκεται σε μια κρίσιμη ισορροπία η γνώση ενός αστρολόγου είναι πολύ σημαντική για τη μείωση της έντασης ή ακόμη και για να γείρει η πλάστιγγα προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Ελευθερη απόδοση απο το βιβλιο The gates of death της Dion Fortune.

Οι 4 Διαστάσεις του Κακού κατά την Ανθρωποσοφική Θεώρηση

Οι 4 Διαστάσεις του Κακού κατά την Ανθρωποσοφική Θεώρηση

Κατά την ανθρωποσοφική θεώρηση η διάσταση του "κακού" έχει πολλές εκδηλώσεις προσωποποιημένες σε μορφές που αναγνωρίζουμε ως "σατανικές" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι ίδιες όμως αυτές "σατανικές" παρορμήσεις είναι και κίνητρα-προκλήσεις για την εξέλιξη της ανθρωπότητας, συμβάλλοντας έτσι - ηθελημένα ή άθελα τους - στο θείο σχέδιο.

Μία πρώτη διάσταση του "κακού" υπό αυτή την έννοια, είναι η διάσταση του Εωσφόρου. Αυτή είναι η διάσταση εκείνη που απευθύνεται κυρίως στο ψυχονοητικό κομμάτι μας, προωθώντας την δίψα για γνώση, πειραματισμό και ατομική εμπειρία. Ως τέτοια καταναλώνει όλη την ενέργεια του Εγώ στη δίψα για "εμπειρία" και ωθεί στην αναζήτηση της ηδονής συναισθηματικής ή νοητικής μέσα στη ζωή. Επίσης αμφισβητεί εξουσίες και ομάδες και υπό αυτή την έννοια συνέβαλε στα αρχικά στάδια δημιουργίας της ανθρωπότητας στην Ατομικοποίηση καθώς αμφισβήτησε ότι "ο Θεός - ή σήμερα θα λέγαμε ο μπαμπάς κι η μαμά ή η κοινωνία - ξέρει καλύτερα τι είναι καλό για μας". Σκοπός της Εωσφορικής Διάστασης ωστόσο είναι ο άνθρωπος να αναζητήσει την ηδονή αυτή μακριά από το υλικό πεδίο, προκειμένου έτσι να είναι πιο ευάλωτος στην δύναμη της Εωσφορικής αυτής δύναμης που έχει έδρα το Αστρικό Πεδίο. Εκεί η Ψυχή του Ατόμου δεν έχει δύναμη να αντιμετωπίσει την Ηδονιστική Παρόρμηση και γίνεται Ενεργειακή Μπαταρία της Εωσφορικής Δύναμης, Αυτό είναι εκείνο που ονομάζουμε πρακτικά ότι ο Διάβολος "κλέβει την ψυχή σου". Προκειμένου να παρασύρει τους ανθρώπους να αναζητήσουν την ηδονή εκτός του υλικού πεδίου, η διάσταση αυτή ενισχύει τη Φαντασία. Τη Φαντασία εκείνη που οδηγεί σε ικανοποίηση στο πεδίο του Νου, σε Ναρκισσισμό και Πνευματική ή Αισθηματική Αυτοϊκανοποίηση. Στην Αρχαία Ελλάδα η διάσταση αυτή ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη μέσω των διονυσιακών γιορτών, όμως νικήθηκε τελικά από τον Ορθολογισμό των Φιλοσόφων, που κράτησαν γειωμένη τη Σκέψη των Αρχαίων Ελλήνων. Στη σημερινή εποχή μία τέτοια διάσταση "γοητείας" θα μπορούσε να είναι η ανάπτυξη της Εικονικής Πραγματικότητας, που θα έχει τελικό σκοπό οι άνθρωποι στο μέλλον να αναζητούν να μη ζουν πραγματικά, αλλά να αφήνουν τα σώματα τους να ατροφούν και να διάγουν το βίο τους σε μια εικονική διάσταση. Στην Αστρολογία θα λέγαμε ότι αυτή είναι περισσότερο η διάσταση του Ποσειδώνα.

Μία δεύτερη διάσταση του "κακού" που εκδηλώνεται στο υλικό πεδίο και συνεργάζεται με την Εωσφορική είναι η διάσταση του Αριμάν. Η διάσταση αυτή έχει σα στόχο να αυτοματοποιήσει τη συμπεριφορά των ανθρώπων ώστε να γίνουν απόλυτα πειθήνιες και υπάκουες οντότητες και να συμπεριφέρονται ως τα ζώα, δηλαδή έχοντας ομαδική ψυχή. Η προσπάθεια αυτή συνεργάζεται με την Εωσφορική επειδή κάνει τις συνθήκες ζωής στη Γη τόσο δύσκολες, ώστε να αναζητά ο άνθρωπος διαφυγή στην Εικονική Πραγματικότητα και τη Φαντασία και να μην παλεύει για την Ατομική του Εκδήλωση μέσα στο Υλικό Πεδίο. Στην Αρχαία Εποχή η διάσταση αυτή εκδηλώθηκε όποτε δημιουργήθηκαν μεγάλες και αυστηρές αυτοκρατορίες, όπως η Ρώμη. Μία σύγχρονη διάσταση αυτής της δύναμης είναι η Παγκοσμιοποίηση, η οποία προσπαθεί να ομογενοποιήσει τους ανθρώπους και να δείξει ότι δεν υπάρχουν διαφορετικές επιλογές, αλλά όλοι κάνουν τα ίδια. Στην Αστρολογία θα λέγαμε ότι αυτή είναι περισσότερο η διάσταση του Πλούτωνα. Σκοπός της πίεσης αυτής που ασκείται είναι να αντιδράσει ο άνθρωπος, να σπάσει την ομογενοποίηση, να σπάσει τις συγκεντρωτικές δομές και να σπάσει την ακινησία.

Μία τρίτη διάσταση του Κακού που στρέφεται απευθείας εναντίον της Ατομικοποίησης του Ατόμου είναι η διάσταση του Αντίχριστου, ενώ τελευταία εμφανίζεται και μία τέταρτη διάσταση του "κακού" μέσα από την άλογη και άσκοπη αφαίρεση της ζωής που παρατηρούμε λόγου χάρη σε παράλογες εγκληματικές πράξεις στα αμερικάνικα σχολεία ή στις παράλογες επιθέσεις αυτοκτονίας στη Μέση Ανατολή. Γι' αυτές τις δύο διαστάσεις του "κακού" όμως θα μιλήσουμε σε επόμενη δημοσίευση.

Ιδιαίτερη περίπτωση φιλοσοφικής θεώρησης σε αυτό το πλαίσιο είναι η λεγόμενη σχολή των γνωστικών ομάδων. Οι γνωστικές ομάδες άθελα τους υπηρέτησαν και τις δύο βασικές διαστάσεις του "κακού", καθώς από τη μία ισχυρίζονταν ότι ο κόσμος αυτός είναι φυλακή για τον άνθρωπο και από την άλλη ωθούσαν τους ανθρώπους το γρηγορότερο να φύγουν από αυτόν τον κόσμο, πηγαίνοντας πού; Στον αστρικό κόσμο, όπου ακριβώς θα έβρισκαν τη "Γνώση". Παρατηρούμε έτσι πώς και οι δύο διαστάσεις του "κακού", η Φιλοδοξία της Γνώσης και η Σκλήρυνση της Ζωής στο Φυσικό Κόσμο συνεργάστηκαν σε αυτή την φιλοσοφική κατεύθυνση. Μέσω της κληρονομιάς των γνωστικών συστημάτων, η τάση αυτή υπάρχει σε πάρα πολλές μεταφυσικές σχολές σήμερα, που ενισχύουν την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε με το φυσικό κόσμο, αλλά να αναπτύξουμε άλλα πεδία ανώτερα, το αιθερικό, το αστρικό και να δημιουργήσουμε εκεί σώματα δραστηριοποίησης. Ωστόσο το γεγονός είναι ότι είναι το Φυσικό Πεδίο το πεδίο εκείνο που ο Άνθρωπος έχει πιο μεγάλη Ισχύ να πεί Όχι, εκεί δηλαδή που το Εγώ του έχει πετύχει τη μεγαλύτερη Ατομικοποίηση. Και είναι ακριβώς αυτή η Ατομικοποίηση του Ανθρώπου το μεγάλο πρόβλημα του Κακού, καθώς με τον ίδιο τρόπο που ο Άνθρωπος στην Πτώση είπε Όχι στο Θείο με τον ίδιο τρόπο μπορεί να πει και Όχι στο "Κακό". Η ίδια η Ατομικοποίηση του Ανθρώπου δηλαδή είναι η Πτώση αλλά και η Προστασία του. Και τη μεγαλύτερη δύναμη να πει Όχι ο Άνθρωπος την έχει μόνο στο δικό του κόσμο, τον Κόσμο που ελέγχει αυτός, το Φυσικό Πεδίο.

Οι σύνοδοι Δία Κρόνου σε ζώδια του Αέρα και η σημασία τους

Στους θιασώτες της παραδοσιακής αστρολογίας η μετάβαση των συνόδων Δία Κρόνου σε ζώδια του Αέρα κατά τα επόμενα 200 χρόνια περίπου λογίζεται ως το αντίστοιχο, της μετάβασης στην εποχή του Υδροχόου, κατά όσους ακολουθούν την πιο μοντέρνα αστρολογική εκδοχή. Πηγαίνοντας πίσω στο παρελθόν, βλέπουμε ότι χοντρικά οι σύνοδοι Δία Κρόνου έχουν ένα κύκλο 800 ετών που επιστρέφουν πάλι στο ίδιο στοιχείο που ήταν και πριν. Δηλαδή κάθε 200 χρόνια περίπου αλλάζουν στοιχείο, πηγαίνοντας από τη Γη στον Αέρα, από τον Αέρα στο Νερό, από το Νερό, στη Φωτιά και από τη Φωτιά στη Γη. Τα τελευταία 200 χρόνια από το 1800 περίπου οι σύνοδοι γίνονταν στη Γη και είναι εύκολο να δούμε την αντιστοιχία με το γεγονός ότι ο κόσμος μας έγινε πιο προσκολλημένος στα υλικά πράγματα, αλλά επίσης ότι υπήρξε μεγάλη έμφαση στη βιομηχανία και την παραγωγή. Αν πάμε στο παρελθόν θα δούμε ότι αντίστοιχες περίοδοι στην ιστορία είχαμε από το 580 π.Χ. έως το 403 π.Χ (υπήρξαν και 2 εμβόλιμες 20ετίες εκτός αυτού του διαστήματος), από το 253 μ.Χ μέχρι το 431 μ.Χ καθώς και από 1047 μ.Χ ως το 1166 μ.Χ. Είναι βεβαίως λίγο δύσκολο να κάνουμε αντίστοιχη προβολή στο παρελθόν λέγοντας ότι και κείνες τις περιόδους είχαμε ιδιαίτερη έκφραση της υλικότητας, σίγουρα πάντως η πρώτη εποχή συμπίπτει στην ουσία με την κλασσική Ελλάδα, η δεύτερη με την ίδρυση του Βυζαντίου και η τρίτη με τις Σταυροφορίες. Από την άλλη οι περίοδοι που η σύνοδος Δία Κρόνου ήταν σταθερά σε ζώδια του Αέρα ήταν από το 344 π.Χ ως το 185 π.Χ, από το 452 μ.Χ ως το 610 μ.Χ και από το 1186 μ.Χ ως το 1285 μ.Χ.
Αν και στο εξωτερικό πολλοί αστρολόγοι ισχυρίζονται πολλά και φοβερά για τον κύκλο των συνόδων του Δία Κρόνου στα ζώδια του Αέρα και υπόσχονται πρόοδο, τεχνολογία, κλπ, αυτό που κυρίως παρατηρώ από τις προηγούμενες ιστορικές περιόδους είναι ότι οι περίοδοι του Αέρα ήταν περίοδοι ρευστότητας. Τέτοια ήταν η εποχή της αρχαιότητας που έζησε την πτώση της κλασσικής Ελλάδας και την άνοδο της Ρώμης, τέτοια και η εποχή της πτώσης της Ρώμης και της γέννησης των μεσαιωνικών κρατών αλλά και η περίοδος μετά τις Σταυροφορίες. Συνεπώς δε συμμερίζομαι τα πολύ αισιόδοξα σενάρια που αναφέρονται για το ότι η ανθρωπότητα με αυτούς τους κύκλους θα προοδεύσει περισσότερο. Η άποψη μου είναι ότι μάλλον έχουμε να κάνουμε με μία αντιηρωϊκή εποχή που γεννιέται (τα δείγματα τα είδαμε ήδη από τη γενιά της δεκαετίας του ‘80) που οι άνθρωποι θα αποφεύγουν να δεσμεύονται και θα αναζητούν περισσότερο την ατομική τους ολοκλήρωση από την εκπλήρωση κάποιων εθνικών ή συλλογικών στόχων. Μέσα στο πλαίσιο αυτό είναι ενδιαφέρον ότι κάποιοι αστρολόγοι θεωρούν πιθανή την ανάπτυξη της Κίνας ως κυρίαρχης δύναμης θεωρώντας ότι και στο παρελθόν στις περιόδους των συνόδων στα ζώδια του Αέρα η περιοχή της Ασίας-Μογγολίας-Κίνας είχε το πάνω χέρι στις τύχες του κόσμου. Όλα αυτά μένουν να αποδειχθούν βεβαίως και δεν τα γνωρίζουμε. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι καλό να έχουμε ωραιοποιημένες προσδοκίες από τις περιόδους αυτούς.
Αντλώντας έμπνευση από κάποια λογοτεχνικά έργα επιστημονικής φαντασίας όπως το Dune, θα μπορούσα επίσης να ισχυριστώ ότι οι εποχές αυτές θα μπορούσαν να είναι εποχές διασποράς της ανθρωπότητας στους πλανήτες του άμεσου ηλιακού συστήματος με σποραδικές αποικίες και εμπορικές ανταλλαγές, χωρίς στενή και συνεκτική δομή, αλλά και με αρκετές τάσεις συνύπαρξης και ανοχής. Μέλλει φυσικά να δούμε εάν θα φτάσουμε εκεί και τα αποτελέσματα μάλλον αυτός που θα τα δει θα είναι τελικά ο ιστορικός αστρολόγος του μέλλοντος.

[Βίντεο] - Το επάγγελμα του αστρολόγου και οι προκλήσεις του

Η Κρίση στο Αστρικό Πεδίο και τη μετά θάνατον ζωή

Η Κρίση στο Αστρικό Πεδίο και τη μετά θάνατον ζωή

Συνεχίζοντας το οδοιπορικό που ξεκινήσαμε βασισμένοι στην εργασία του Ροντνεϊ Κολλίν μαθητή του Ουσπένσκι για την μετά θάνατον ζωή αξίζει να δούμε τώρα τι είναι αυτή η περίφημη Κρίση που συμβαίνει όταν παρέλθει ο κύκλος της αντίστροφης θέασης της ζωής μας (όπως είπαμε σε προηγούμενη ανάρτηση ο χρόνος δουλεύει εδώ αντίστροφα) κι ενώ οι περισσότεροι από μας φοβούμενοι την απώλεια του εαυτού μας αρνούμαστε να αφήσουμε το σώμα μας να ρευστοποιηθεί στην αστρική του ύλη και δαπανούμε όλη μας τη βούληση να κρατήσουμε τη μορφή του παρόμοια με όπως θυμόμαστε τον εαυτό μας στη γήινη περίοδο.

Κάπου εκεί λοιπόν έρχεται η ώρα της Κρίσης. Εκεί κλείνει ο χρόνος παραμονής μας στο αστρικό πεδίο και για μια στιγμή παγώνουν όλα. Για μια στιγμή η ζωή μας με τη Χρονική φορά που τη ζήσαμε κι η ζωή μας με την ανάποδη χρονική σειρά που την αναπολήσαμε στο αστρικό πεδίο ενώνονται σε ένα. Σε μια στιγμή βλέπουμε τη ζωή μας κι απ την καλή κι απ την ανάποδη και αίτια κι αποτελέσματα ενώνονται σε ένα. Τότε λοιπόν προκύπτει το ερώτημα: Θα δεχτούμε την καταφανή πλέον ετυμηγορία των αιτίων κι αποτελεσμάτων ή γαντζωμένοι στην άποψη μας θα αρνηθούμε να αλλάξουμε;

Αν δεχτούμε την ετυμηγορία φεύγουμε ευθύς αμέσως για την επόμενη ενσάρκωση χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε - διορθώσουμε ότι κάναμε λάθος. Αν όμως μείνουμε πεισματικά προσκολλημένοι στη δική μας άποψη το Σύμπαν αναγκάζεται να μας υποβιβάσει σε βαθμίδα. Λέει αφού έχεις κρυσταλλοιποιημένες απόψεις που δεν αλλάζουν θα πρέπει να αντιμετωπίσεις πιο σκληρές φυσικές δυνάμεις για να διαβρωθεί η αντίσταση σου. Κι επειδή αυτή η διάβρωση παίρνει καιρό αποσύρεσαι από τις ανθρώπινες ενσαρκώσεις για κάποιο διάστημα κι αφού θες να είσαι σκληρός σα βράχος στις απόψεις σου επιστρέφεις στο φυσικό κόσμο ως ... Βράχος.

Στην ουσία μας λέει δηλαδή ο Κολλίν ότι η περίφημη Κόλαση δεν είναι παρά η πτώση στα Τάρταρα ή τον Κάτω Κόσμο δηλαδή τον κόσμο των ορυκτών. Εκεί ως άλλοι Σίσυφοι παραμένουμε χίλια χρόνια μέχρι να διαβρωθεί η κρυσταλλοποίηση μας και να μας επιτρέπει άλλη μια ανθρώπινη ενσάρκωση. Γινόμαστε βραχάκι στη θάλασσα που το τρώει σιγά σιγά ο άνεμος και το κύμα.

Η προσέγγιση αυτή βέβαια διαφέρει παρασάγγας από την πλατωνική και τη θεοσοφική που θεωρούν ότι τα χίλια χρόνια τα περνούμε σε ανώτερα πεδία μέχρι να επανενσαρκωθούμε κι όχι στην κόλαση των βράχων. Να όμως που υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία στο θέμα που αντιστρέφει τις χρονικές αναλογίες και λέει ότι η ζωή στους ανώτερους κόσμους είναι πιο σύντομη με τα μέτρα τα γήινα αλλά ο χρόνος εκεί κινείται πολύ πιο γρήγορα.

Εκτός από τους ανεπίδεκτους μαθήσεως τώρα και απ αυτούς που γυρνούν ευθύς αμέσως πίσω στην ενσάρκωση υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λίγοι που στο αστρικό πεδίο άφησαν τον εαυτό τους να ρευστοποιηθεί και να εισπράξει εμπειρίες και δεν προσπάθησαν να επιμείνουν στο Εγώ τους.

Αυτοί οι λίγοι λοιπόν τους δίνεται η δυνατότητα να προβιβαστούν σ' έναν επόμενο κόσμο, τον πνευματικό. Και τι θα κάνουν εκεί;

Αυτό είναι θέμα μιας επόμενης ανάρτησης.

Ο Χρόνος στο Αστρικό Πεδίο μετά το Θάνατο.

Ο Χρόνος στο Αστρικό Πεδίο μετά το Θάνατο.
Συνεχίζοντας την αναφορά που ξεκινήσαμε σε πεποιθήσεις της Σχολής του Τέταρτου Δρόμου για τη μετά θάνατον κατάσταση αξίζει ν αναφερθούμε και στο ζήτημα του χρόνου στη μετά θάνατον ζωή. Κατά την προσέγγιση του Ρόντνεϊ Κολλιν λοιπόν, μαθητή του Ουσπένσκι, στον οποίο αναφερθήκαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση ο χρόνο στη μετά θάνατον κατάσταση κινείται αντίστροφα από το χρόνο στην υλική ζωή. Αυτό που θεωρούμε αίτιο στην ζωή μας γίνεται αποτέλεσμα εκεί και το αποτέλεσμα γίνεται αίτιο.
Για παράδειγμα αν κάποιος μου πει κάτι και με κάνει να θυμώσω και τον χτυπήσω, στην μετά θάνατον κατάσταση η σειρά θα φαίνεται αντίστροφη, ότι πρώτα τον χτύπησα, κι αυτό με θύμωσε και ο θυμός μου τον έκανε να μου πει κάτι.
Στην πιο ακραία περίπτωση που κάποιος ας πούμε δολοφονήσει κάποιον επειδή θέλει να τον κλέψει, ενώ στον υλικό κόσμο πρώτα θα γεννηθεί η επιθυμία να τον κλέψει και μετά να τον δολοφονήσει στη μετά θάνατον κατάσταση πρώτα θα τον δολοφονήσει και μετά θα θέλει να τον κλέψει.
Η αντιστροφη σειρά των γεγονότων εξηγεί πολλές διδαχές που ακούμε και σήμερα απο τους διάφορους θεραπευτές όπως "εσυ το προκάλεσες", "εσυ το τράβηξες πανω σου κοκ", γιατι στον αστρικό κόσμο πράγματι έτσι βιώνεται σαν το θύμα να προκαλεί το έγκλημα κι οχι ο θύτης .
Φυσικά στην προσέγγιση αυτή υπάρχουν και αλληλουχίες που φαίνονται παράδοξες, πχ οι άνθρωποι γεννιούνται γέροι από το χώμα της γης, όσο περνάει ο χρόνος γίνονται νεότεροι και στο τέλος πεθαίνουν στην κοιλιά της μάνας τους (!). Η τα φυτά γεννιούνται από το στομάχι μας και πεθαίνουν στη γη, αντίστροφα από ότι τα έχουμε συνηθίσει.
Για τους σπουδαστές της εσωτερικής αστρολογίας θα ήταν ενδιαφέρον να συγκριθεί ο παραπάνω συλλογισμός με την διαφορά ορθού και αντίστροφου ζωδιακού.
Σε κάθε περίπτωση ο Κολλίν μας λέει τα παραπάνω βασιζόμενος και σε πειράματα του Ουσπένσκι με τα όνειρα του στα οποία παρατήρησε ότι τα γεγονότα έχουν αντίστροφη αλληλουχία. Η παραπάνω τοποθέτηση σχετίζεται επίσης με το γεγονός ότι στις περισσότερες επιθανάτιες εμπειρίες οι μάρτυρες αναφέρουν ότι είδαν τη ζωή τους να ξετυλίγεται ανάποδα.
Το ενδιαφέρον είναι ότι μόλις τελειώσει αυτή η αναδρομή κατά τον Κολλιν φτάνουμε πάλι πίσω στη στιγμή της σύλληψης. Κι εκεί παγώνει ο χρόνος προσωρινά και επέρχεται η Κρίση. Το αν ο άνθρωπος θα επιστρέψει δηλαδή στον υλικό κόσμο ξεκινώντας πάλι τον κύκλο από την αρχή. Στην ουσία δηλαδή όλη αυτή η αναδρομή που γίνεται στον αστρικό κόσμο έχει χαρακτήρα καθαρτηρίου και μιας τελευταίας ευκαιρίας για μετάνοια πριν την τελική κρίση.
Στην επόμενη ανάρτηση μας θα δούμε περισσότερα γι αυτήν την τελική κρίση και πως σχετίζεται με την μετενσάρκωση αλλά και την κόλαση.