Επανέρχομαι σήμερα σε κάτι που είχα αναφέρει πριν από κάποιες ημέρες σε σχέση με την διερεύνηση του αστρολογικού χάρτη. Τη διερεύνηση του λεγόμενου "ψυχικού" παράγοντας στη ζωή. Κι όταν λέω ψυχικού, μην πάει το μυαλό σας στη διαίσθηση ή τις υπερφυσικές δυνάμεις. Μιλώ για αυτό που ονόμασα ποιότητα έναντι της ποσότητας. Όσο περνάνε οι μέρες διαπιστώνω πόσο σημαντική είναι τελικά αυτή η διάκριση και πόσο σπουδαίο το κριτήριο αυτό για την πορεία της ζωής μας. Μεγαλώνουμε δυστυχώς αναζητώντας την ποσότητα, την επιτυχία (που μετριέται με κάτι που είναι μετρήσιμο, θέση, λεφτά, γυναίκες, παιδιά), ενώ αγνοούμε τον ποιοτικό παράγοντα.
Σκεφτήκατε ποτέ ας πούμε γιατί κάποιος επιβραβεύεται για τους βαθμούς που έχει στο σχολείο κι όχι γιατί επιδεικνύει ιδιότητες όπως θάρρος ή ψυχραιμία ή αλληλεγγύη ή ευθύνη; Παλιότερα είχαμε το λεγόμενο βαθμό της "διαγωγής" ένα κακέκτυπο βεβαίως αυτού του ποιοτικού παράγοντα.
Στην εργασία πάλι έχουμε περιπτώσεις που επιβραβεύεται κάποιος για τις ποιότητες, αλλά πλέον τα συστήματα management διδάσκουν την διοίκηση βάσει αποτελεσμάτων, οπότε κι εκεί προσανατολιζόμαστε σε μετρήσιμους στόχους. Γιατί άραγε να επιβραβεύεται ο εργαζόμενος με περισσότερα χρήματα κι όχι με περισσότερο ελεύθερο χρόνο; Αν κάποιος π.χ. είναι καλός στη δουλειά του και πιο παραγωγικός, να πηγαίνει πιο γρήγορα σπίτι του;
Γενικά δίνουμε έμφαση στο "πιο πολύ", αντί να απελευθερώνουμε τον άνθρωπο από βάρη και να του επιτρέπουμε να αναδείξει τον ποιοτικό του παράγοντα, δηλαδή να φροντίσει το παιδί του, να είναι δίπλα στην οικογένεια του, να δώσει το παράδειγμα στους συνεργάτες του. Ακόμη και η φροντίδα των παιδιών μετριέται πλέον με το πόσα χρήματα δίνει ο γονιός για να αναθρέψει το παιδί του.
Σκεφτήκατε ποτέ ας πούμε γιατί κάποιος επιβραβεύεται για τους βαθμούς που έχει στο σχολείο κι όχι γιατί επιδεικνύει ιδιότητες όπως θάρρος ή ψυχραιμία ή αλληλεγγύη ή ευθύνη; Παλιότερα είχαμε το λεγόμενο βαθμό της "διαγωγής" ένα κακέκτυπο βεβαίως αυτού του ποιοτικού παράγοντα.
Στην εργασία πάλι έχουμε περιπτώσεις που επιβραβεύεται κάποιος για τις ποιότητες, αλλά πλέον τα συστήματα management διδάσκουν την διοίκηση βάσει αποτελεσμάτων, οπότε κι εκεί προσανατολιζόμαστε σε μετρήσιμους στόχους. Γιατί άραγε να επιβραβεύεται ο εργαζόμενος με περισσότερα χρήματα κι όχι με περισσότερο ελεύθερο χρόνο; Αν κάποιος π.χ. είναι καλός στη δουλειά του και πιο παραγωγικός, να πηγαίνει πιο γρήγορα σπίτι του;
Γενικά δίνουμε έμφαση στο "πιο πολύ", αντί να απελευθερώνουμε τον άνθρωπο από βάρη και να του επιτρέπουμε να αναδείξει τον ποιοτικό του παράγοντα, δηλαδή να φροντίσει το παιδί του, να είναι δίπλα στην οικογένεια του, να δώσει το παράδειγμα στους συνεργάτες του. Ακόμη και η φροντίδα των παιδιών μετριέται πλέον με το πόσα χρήματα δίνει ο γονιός για να αναθρέψει το παιδί του.
Η διερεύνηση των ποιοτήτων που μπορεί να αναδείξει κανείς μέσα από το χάρτη του είναι πολύ σημαντική, γιατί τι είναι αυτό που μπορεί να "προσφέρει" στην κοινωνία, την ομάδα, την πατρίδα, το Σύμπαν. Επομένως είναι κι αυτό που μπορεί να τον χαρακτηρίσει. Π.χ. ο Δίκαιος Αριστείδης.
Ως τέτοιος κανείς μετατρέπεται από μία μονάδα μεταξύ άλλων, από ένα νούμερο σε μία στατιστική σε ένα ζωντανό σύμβολο μίας ιδέας. Αναπαριστά μία αξία, μία ποιότητα, γίνεται ζωντανό σύμβολο της. Άλλος γίνεται σύμβολο της δικαιοσύνης, άλλος της φιλαληθείας, άλλος της αγνότητας του χαρακτήρα, άλλος της ικανότητας κατανόησης των άλλων, άλλος της αγάπης κι άλλος της θεραπευτικής δεξιότητας.
Ο κόσμος γεμίζει τότε από ζωντανά σύμβολα ιδεών και οι ιδέες κατέρχονται μέσω ημών στη Γη για να υλοποιηθούν στην πράξη. Έτσι στην ουσία γινόμαστε εθελοντικά φορείς υλοποίησης κοσμικών νόμων.
Ο κόσμος γεμίζει τότε από ζωντανά σύμβολα ιδεών και οι ιδέες κατέρχονται μέσω ημών στη Γη για να υλοποιηθούν στην πράξη. Έτσι στην ουσία γινόμαστε εθελοντικά φορείς υλοποίησης κοσμικών νόμων.
Ο διαλογισμός ως τέχνη, σκοπεύει μεταξύ άλλων στη συνειδητοποίηση του ενοποιητικού παράγοντα, και την αναγνώριση των ποιοτήτων. Υπό την έννοια αυτή συνδέει τους κοσμικούς νόμους με το φυσικό πεδίο, βοηθώντας μας να αναγνωρίσουμε τις συνάφειες, αλλά και να βρούμε τους δρόμους "καθόδου" της ποιότητας στο φυσικό κόσμο. Το δε διαλογιστικό έργο δεν περιορίζεται στις ομάδες διαλογισμού, αλλά επεκτείνεται σε οτιδήποτε πληρεί τους παραπάνω όρους.
Το έργο ενός σοβαρού επιστήμονα για παράδειγμα, που ψάχνει να βρει την ενοποιητική αρχή πίσω από τα φαινόμενα είναι κι αυτό ένα είδος διαλογισμού. Το έργο ενός αναζητητή που αναζητά πίσω από τους μύθους την ενιαία αλήθεια επίσης. Αλλά και το έργο του καθενός από μας που διαλογιζόμενος πάνω στο χάρτη του (είναι αναγκαίο να τον βλέπει σαν εικόνα στο νου του, για να κάνει αυτή τη δουλειά) μπορεί να "δει" ποιότητες του κόσμου να απεικονίζονται στον προσωπικό του χάρτη, δείχνοντας του το δρόμο που έχει να ακολουθήσει.
Μιλώντας γενικά για το διαλογισμό, δεν έχουμε παρά να τον φανταστούμε σα μία διαδικασία που, όταν υπάρχει ένα ερώτημα, μια ανάγκη και απευθυνόμαστε προς τα πάνω με μια επικλητική δύναμη, ζητώντας βοήθεια για την επίλυση, όταν αυτή φτάσει στην απαραίτητα υψηλή συχνότητά, επιφέρει μια άμεση ανταπόκριση από Αυτόν και είναι μια ιδέα σαν ένα κύμα ενέργειας.
Με λίγα λόγια είναι μία φράση "Θεέ μου βοήθησε με", αλλά όχι μία φράση που τη λέμε μηχανικά και φεύγει, αλλά είμαστε εκεί, πίσω της, με τη Θέληση μας συγκεντρωμένη, προσπαθώντας να καταλάβουμε, να αναγνωρίσουμε να "δούμε" τη λύση, το σημάδι της θείας πρόνοιας που θα μας έρθει.
Με λίγα λόγια είναι μία φράση "Θεέ μου βοήθησε με", αλλά όχι μία φράση που τη λέμε μηχανικά και φεύγει, αλλά είμαστε εκεί, πίσω της, με τη Θέληση μας συγκεντρωμένη, προσπαθώντας να καταλάβουμε, να αναγνωρίσουμε να "δούμε" τη λύση, το σημάδι της θείας πρόνοιας που θα μας έρθει.
Μέσα λοιπόν από μία τέτοια διαδικασία και συνδυάζοντας την ενδεχομένως και με την εικόνα του αστρολογικού μας χάρτη, μπορεί να υπάρξει μία "σύνδεση" που θα μας επιτρέψει να αναγνωρίσουμε τις βασικές ποιότητες του χάρτη μας, αυτές δηλαδή που καλούμαστε να προσωποποιήσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου