Το θέμα μας σήμερα δεν είναι αστρολογικό. Πρόκειται για το Χρήστο...
Ο Χρήστος βρέθηκε χτες το απόγευμα να τριγυρίζει μόνος του στην Αθηνών Λαμίας ερχόμενος προς Φιλαδέλφεια. Πενηντάρης, ζαλισμένος, περπατούσε στο στενό πεζοδρόμιο δεξιά και μια δυο φορές έπεσε στο κράσπεδο. Για καλή του τύχη σταματήσαμε δυο αμάξια κι ένα της τροχαίας να δούμε τι γίνεται. Κι έτσι γνωρίσαμε και το Χρήστο. Το Χρήστο που χτες πίστεψε ότι ήταν μέχρι εδώ. Κι αποφάσισε να αφήσει πίσω του την πέτρα στα νεφρά, το χαλασμένο σηκώτι από το πιοτό και το γιο του που μπαινόβγαινε στα κέντρα απεξάρτησης και να δει "τι θα συνέβαινε" αν έπαιρνε μαζεμένα είκοσι χάπια.
Το Χρήστο που όταν τον ρώταγες "ποιον να πάρω να ειδοποιήσω" σου απάνταγε "δεν είναι ώρα ακόμα να πάρεις". Κι όταν του 'πιανες την κουβέντα για τα προβλήματα του σε διέκοπτε αναλογιζόμενος "καλά εγώ τώρα δεν έπρεπε να έχω κοιμηθεί;". Πειραματιζόμενος με το ταξίδι, αναρωτιόταν τι έκανε λάθος και τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχε προγραμματίσει.
Χρήστο, να ξέρεις ότι υπάρχει πάντα κι άλλη μέρα για να λύσεις τα προβλήματα σου. Και να ξέρεις ακόμη ότι οι κούρσες που περνάνε την εθνική είναι γεμάτες ανθρώπους που χρωστάνε και καυγαδίζουν με τη γυναίκα τους όπως κι εσύ. Να θυμάσαι ότι έχεις και μια κόρη που σε χρειάζεται και μια γυναίκα που σε περιμένει. Και την επόμενη φορά σπάστο το ρημάδι το ποτήρι, μην το βάζεις στο στόμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου