Ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται από τη δυαδικότητα. Αυτό είναι ένα κρατούμενο δεδομένο, με το οποίο αναγκαζόμαστε να πορευτούμε όπως και να έχει. Η δυαδικότητα υπάρχει παντού και περιγράφει το πλαίσιο περιορισμών που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Και γι' αυτό πολλές φιλοσοφίες και εσωτερικά συστήματα έχουν επηρεαστεί από αυτήν και την έχουν ανάγει σε πρωταρχική δύναμη κίνησης του κόσμου.
Τα συστήματα αυτά ωστόσο αποτυγχάνουν από ένα σημείο και μετά να δώσουν προοπτική στον κόσμο. Οκ, έχουμε δυαδικότητα. Και μετά, τι; Τι κάνουμε τώρα;
Τα συστήματα αυτά εξελίχθηκαν σε κάποιο βαθμό, εισάγοντας την έννοια της σύνθεσης προκειμένου να δώσουν κάποια προοπτική στα πράγματα. Η διαδικασία θέσης αντίθεσης σύνθεσης όμως κατάφερε ακριβώς το αντίθετο, να εμπεδώσει στον κόσμο την άποψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα χωρίς προτέρα αντίθεση. Στην ουσία περιέγραψε μόνο τον "ηλεκτρικό" δρόμο στην εξέλιξη, αφήνοντας στην άκρη το "μαγνητικό".
Οι άνθρωποι δεν εξελίσσονται μόνο μέσω της αντίθεσης, αλλά και μέσω της μίμησης. Της χρήσης προτύπων. Της έμπνευσης, του θαυμασμού. Αν ο ηλεκτρισμός είναι η δύναμη της αντίθεσης και της μεγιστοποίησης του δυναμικού, ο μαγνητισμός είναι η δύναμη της συνοχής. Αυτή που κρατάει τα πράγματα ενωμένα. Η αναγνώριση της συνείδησης ότι υπάρχει κάποιος που ξέρει καλύτερα και μπορεί να οδηγήσει.
Αυτή η εθελοντική παράδοση του αυτεξούσιου παρατηρείται ως εξέλιξη σε όλες τις μορφές ζωής. Στα ηλεκτρόνια που παραμένουν στον πυρήνα, παρά το αντίθετο σθένος τους. Στα κύτταρα που ενοποιούνται σε οργανισμούς, θυσιάζοντας τη δική τους αιώνια αναπαραγωγική προοπτική. Στα ανώτερα θηλαστικά που ομαδοποιούνται σε αγέλες αναγνωρίζοντας αρχηγό. Στους ανθρώπους που οργανώνονται σε κράτη, αλλά και στα κράτη που οργανώνονται σε συμμαχίες.
Κι αν οι αρχηγοί αναδεικνύονται συχνά με μάχη, δε σημαίνει αυτό ότι όλοι οι υπόλοιποι δε συντάσσονται με κάποια πλευρά, χωρίς να πολεμήσουν. Η ενοποιητική αυτή δύναμη της αναγνώρισης του αξιότερου, της αναγνώρισης του κέντρου, γύρω από το οποίο πρέπει να περιστραφούμε είναι στην ουσία η δύναμη της Αγάπης. Κι όχι απλά η μελιστάλαχτη δακρύβρεχτη συναισθηματική εκδήλωση (που χρειάζεται κι αυτή σε κάποιες περιπτώσεις).
Όταν μιλάμε για Αγάπη λοιπόν μιλάμε για μία φυσική ενέργεια, για μία δύναμη της Φύσης (και του Θείου). Δε μιλάμε απλώς για μία ταινία της Μάρθας Βούρτση.
Τα συστήματα αυτά ωστόσο αποτυγχάνουν από ένα σημείο και μετά να δώσουν προοπτική στον κόσμο. Οκ, έχουμε δυαδικότητα. Και μετά, τι; Τι κάνουμε τώρα;
Τα συστήματα αυτά εξελίχθηκαν σε κάποιο βαθμό, εισάγοντας την έννοια της σύνθεσης προκειμένου να δώσουν κάποια προοπτική στα πράγματα. Η διαδικασία θέσης αντίθεσης σύνθεσης όμως κατάφερε ακριβώς το αντίθετο, να εμπεδώσει στον κόσμο την άποψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα χωρίς προτέρα αντίθεση. Στην ουσία περιέγραψε μόνο τον "ηλεκτρικό" δρόμο στην εξέλιξη, αφήνοντας στην άκρη το "μαγνητικό".
Οι άνθρωποι δεν εξελίσσονται μόνο μέσω της αντίθεσης, αλλά και μέσω της μίμησης. Της χρήσης προτύπων. Της έμπνευσης, του θαυμασμού. Αν ο ηλεκτρισμός είναι η δύναμη της αντίθεσης και της μεγιστοποίησης του δυναμικού, ο μαγνητισμός είναι η δύναμη της συνοχής. Αυτή που κρατάει τα πράγματα ενωμένα. Η αναγνώριση της συνείδησης ότι υπάρχει κάποιος που ξέρει καλύτερα και μπορεί να οδηγήσει.
Αυτή η εθελοντική παράδοση του αυτεξούσιου παρατηρείται ως εξέλιξη σε όλες τις μορφές ζωής. Στα ηλεκτρόνια που παραμένουν στον πυρήνα, παρά το αντίθετο σθένος τους. Στα κύτταρα που ενοποιούνται σε οργανισμούς, θυσιάζοντας τη δική τους αιώνια αναπαραγωγική προοπτική. Στα ανώτερα θηλαστικά που ομαδοποιούνται σε αγέλες αναγνωρίζοντας αρχηγό. Στους ανθρώπους που οργανώνονται σε κράτη, αλλά και στα κράτη που οργανώνονται σε συμμαχίες.
Κι αν οι αρχηγοί αναδεικνύονται συχνά με μάχη, δε σημαίνει αυτό ότι όλοι οι υπόλοιποι δε συντάσσονται με κάποια πλευρά, χωρίς να πολεμήσουν. Η ενοποιητική αυτή δύναμη της αναγνώρισης του αξιότερου, της αναγνώρισης του κέντρου, γύρω από το οποίο πρέπει να περιστραφούμε είναι στην ουσία η δύναμη της Αγάπης. Κι όχι απλά η μελιστάλαχτη δακρύβρεχτη συναισθηματική εκδήλωση (που χρειάζεται κι αυτή σε κάποιες περιπτώσεις).
Όταν μιλάμε για Αγάπη λοιπόν μιλάμε για μία φυσική ενέργεια, για μία δύναμη της Φύσης (και του Θείου). Δε μιλάμε απλώς για μία ταινία της Μάρθας Βούρτση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου