Ακούω στις ειδήσεις για το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Αυτό που εισάγει την κουκούλα ως επιβαρυντικό στοιχείο στην τέλεση αξιόποινων πράξεων. Ακούω με θλίψη τις απόψεις των προσκεκλημένων των δελτίων κι ειδικά αυτών που υπερασπίζονται το μέτρο. Ακούω και σκέφτομαι την κατάντια μας. Την ανικανότητα μας να λύσουμε με συλλογικότητα τα προβλήματα. Την ανεπάρκεια μας να αναδείξουμε φωτισμένη ηγεσία. Το φόβο του μικροαστού για τη φθορά της περιοουσίας του, που έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους "μεγάλους" με το να αφήσουνε λυτούς τους γνωστούς αγνώστους. Να τους αφήσουνε λυτούς για να επιστρέψουν με έκτακτα μέτρα. Να επικηρύξουν όχι την πράξη αλλά τη συμμετοχή σε ομάδα. Να μετατρέψουν σε παράνομη πράξη σήμερα την κουκούλα κι αύριο την ομπρέλα, τα γυαλιά ηλίου κι ό,τι άλλο θα φορέσει ο διαδηλωτής για να αποφύγει τα δακρυγόνα και τις κάμερες παρακολούθησης "κυκλοφορίας". Κι ίσως ακόμα και το σηματάκι στο πέτο που λέει ΚΚΕ ή το άλλο που θα λέει αύριο κάτι άλλο. Ό,τι δίνει ασφάλεια επικηρύσσεται, για να είναι ο διαδηλωτής μόνος, να μην έχει ασφάλεια και να μείνει τελικά σπίτι του.
Υπερασπίζομαι τις διαδηλώσεις; Προσωπικά όχι. Έχω θεωρήσει τελείως ηλίθιες τις βίαιες πράξεις που δε στοχεύουν πουθενά παρά μόνο στην "σεξουαλικού τύπου" ευχαρίστηση του καταστροφέα. Τα φαινόμενα αυτά όμως δε λύνονται με θατσερικές μεθόδους. Λύνονται με συλλογικότητα. Με εργασιακά ωράρια που επιτρέπουν στις μανάδες να προσέχουν τα παιδιά τους και να μην τα αφήνουν να γυρίζουν έξω από τα σχολεία με τις πρέζες, με ιδανικά αναγνώρισης της αξίας του πλούτου μέσα από τη χορηγία του στο έθνος αντί μέσα από τη γρήγορη αρπαχτή, τη γούνα και τα "μαύρα μεσάνυχτα". Με αστυνομία που πληρώνεται αξιοπρεπώς και στρατεύει ανθρώπους που είναι ψυχολογικά ικανοί να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους πριν να φτάσουν να υπεραστπιστούν την κοινωνία. Με ηγεσία που δε δειλιάζει να κατέβει σε εκλογές για να μη χάσει τη θέση της.
Κρόνος στην Παρθένο και πέρα και πάνω από όλα η εξουσία αποδεικνύεται ανεπαρκής. Δειλή, φοβισμένη, νευρωτική και ψείρα. Και μαζί της αναδεικνύεται και η "αρρώστια" της κοινωνίας μας. Αδιάφορες οικογένειες, κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, ουρές στα reality, αγανακτισμένοι και ταξικά κομπλεξικοί αστυνομικοί, ανεπαρκής και εμπορευματοποιημένη παιδεία και στο τέλος μία καλή αφορμή για την εισαγωγή ενός νέου αυταρχισμού. Όποτε φέρνει κανείς αντίρρηση στο όργανο θα συλλαμβάνεται πλέον για εξύβριση.
Κάπως έτσι αρχίζει σιγά σιγά ο φασισμός. Όπως ξεκίνησε κι από ένα άλλο μεγάλο δημοκράτη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, όταν είκοσι χρόνια μετά την επανάσταση του απέναντι στο Βασιλιά, μεγάλος σε ηλικία, γερασμένος, καταβεβλημένος από τις απόπειρες δολοφονίας και την ήττα της Μεγάλης Ιδέας στράφηκε στον εσωτερικό εχθρό και του φόρεσε τον τίτλο του Ιδιωνύμου. Όχι δεν έψαξα για αστρολογικές αντιστοιχίες ημερομηνιών. Αλλά ίσως πια και να μη χρειάζονται.
Το Ιδιώνυμο ήταν το 1932 η αρχή του τέλους για τη δημοκρατία. Γιατί όταν παραβαίνεις το νόμο επειδή απλά πιστεύεις σε κάτι, χωρίς να πράττεις, παραβιάζεται η ίδια η ουσία του νόμου, που τιμωρεί την πράξη. Είναι τελικά η ίδια η δημοκρατία που δίνει χώρο στον αυταρχισμό, δεν τον παίρνει αυτός από μόνος του. Κι οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες είναι όλες εδώ. Τα λεφτά δε φτάνουν πλέον για όλους και ο καπιταλισμός έχει κρίση. Χρειάζεται λοιπόν μία κατάσταση ξανά για να προχωρήσουμε.
Ας μας φυλάει όλους ο Θεός κι ας σκύψουμε να σκεφτούμε μέσα μας. Cause we're all in this together...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου