Λευκή Ραπ - (Μήπως) το συντομότερο ανέκδοτο της δεκαετίας;

Με αστρολογικές αφορμές το σημερινό μας σημείωμα, χωρίς όμως το περιεχόμενο να είναι αμιγώς αστρολογικό. Το θέμα γνωστό ίσως σε κάποιους και με συνέχειες όπως αποδεικνύεται σε αστρολογικές δημοσιεύσεις. Υπάρχει τελικά κάτι τέτοιο όπως η λευκή ραπ; Και ποιοι είναι οι κυριότεροι εκπρόσωποι της;

Η ιστορία ξεκινάει καταρχήν στην υπερδύναμη αλλά τελικά όπως θα δούμε δεν είναι μακριά κι από τη δική μας πραγματικότητα. Σχόλια θαυμασμού συγκεντρώνουν συνήθως οι λεγόμενοι λευκοί ράππερς επειδή λέει έχουν σπάσει το κατεστημένο της μαύρης αποκλειστικότητας. Συζήτηση από άλλη εποχή μου θυμίζει βέβαια αυτό καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει η λευκή mainstream πλειοψηφία να παίρνει τρόπους έκφρασης από τη μαύρη κοινότητα. Επαναλήφθηκε και παλιότερα με τα Blues και είχαμε την ίδια στιχομυθία. Μπορεί να τραγουδάει κανείς blues στο Madison Square Garden? Τελικά μπορεί, αλλά σε μία εποχή βέβαια που τα blues έχουν γίνει mainstream μουσική κι όχι τρόπος έκφρασης της μαύρης κοινότητας και της σκλαβιάς.

Υποθέτω κάποια στιγμή θα ραπάρουμε κι εμείς στο Μέγαρο, αλλά προς το παρόν υπάρχουν ακόμη αντιστάσεις. Θυμάμαι ακόμη τον πιτριρικά στο Ελλάδα έχεις ταλέντο να απαντάει στον Ψινάκη ότι δε θέλει να γνωρίσει τους Going Through και διαβάζω αβέρτα το χώσιμο που μπαίνει στον Eminem από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για τη δήθεν επαναστατική γυμναστική του. Πόσο επαναστάτης είναι κάποιος αλήθεια που κάνει εκατομμύρια πωλήσεις βρίζοντας τη μάνα του (και που τον τραβάει κι η ίδια στα δικαστήρια) κι όταν τον ρωτάνε οι δημοσιογράφοι γιατί το κάνει, απαντάει "δεν το κάνω εγώ, το καλλιτεχνικό μου εγώ, ο Slim Shaggy". Πόσο υποκρισία είναι να βγάζεις βίντεο κλιπ για την παιδική κακοποίηση, όταν εσύ ο ίδιος έχεις κοντέψει να πυροβολήσεις τη γυναίκα σου και το παιδί σου.

Μας δουλεύεις αγόρι μου; Αυτό ρωτάνε τελικά οι μαύροι ράππερς και τελικά το ερώτημα επεκτείνεται γενικότερα κι όχι μόνο στη ραπ. Μας δουλεύει ας πούμε η Κα Βαρδινογιάννη, που κάνει κατά τα άλλα φιλανθρωπικό έργο, από την άλλη όμως τα διυλιστήρια της έχουν καταμαυρίσει την Ελευσίνα;

Μας δουλεύουν οι κυρίες του Κολωνακίου που δίνουν 500 ευρώ στον κουρέα, αλλά κατά τα άλλα γίνονται vegeterian για να μην πληγώσουν τα αθώα τα ζωάκια;

Μας δουλεύει η Κα Αντζελίνα Τζολί που μεταξύ του 10ου και 11ου εκατομμυρίου δολαρίων πηγαίνει και υιοθετεί και ένα ακόμη μαυράκι από την Αφρική;

Πόση υποκρισία πια σε μία κοινωνία ένθεν κι ένθεν των ωκεανών όπου έχει γίνει πια τόσο mainstream η επανάσταση "άλλοθι" του καναπέ.

Θα μας πεις, εσύ είσαι ένας αστός, γιατί μας λες αυτές τις εξυπνάδες;

Ίσως γιατί καταρχήν δε ζήτησα ποτέ στη ζωή μου τίποτα από τη μάνα μου και τον πατέρα μου κι ίσως γιατί, σαν αστός δεν παρέστησα ποτέ τον εργάτη, ούτε τον επαναστάτη. Και με εκνευρίζει αφάνταστα αυτή η ιστορία της επανάστασης που κάπου στο δρόμο γίνεται sex, drugs and rock & roll για να καθίσει το "σύστημα" χαμογελαστό ίσια στην πλάτη της πολυθρόνας του και να πει "άσ' τους να εκτονωθούν στις συναυλίες και στα γήπεδα (σαν σε ρωμαϊκές αρένες), καλύτερα έτσι παρά στους δρόμους".

Και τώρα που έχουμε πια και τους "δικούς" μας ράππερς, μπήκαμε για τα καλά πλέον και σε αυτό το κόλπο...