Ένα πρόβλημα που συναντώ πάντα στις διακοπές είναι ότι επιτυγχάνω ένα πολύ καλύτερο επίπεδο συγκέντρωσης στα πράγματα, που μετά τις διακοπές απορροφάται σιγά σιγά από τις ανάγκες της κάθε μέρας. Και είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό να βλέπεις την ενέργεια σου να ρουφιέται σιγά σιγά και αμείλικτα μέρα με τη μέρα.
Το βλέπει κανείς αυτό στα μικρά πράγματα της ζωής. Ο συγκεντρωμένος άνθρωπος φαίνεται από το αυξημένο επίπεδο της προσοχής του. Καταφέρνει να κρατά χαμηλά τις ταχύτητες, να κάνει αργό ακόμη και το βάδισμα του ή το στρέψιμο του κεφαλιού του, ώστε να επιτρέπει στο σώμα και τις αισθήσεις να αφομοιώνουν σωστά τα εξωτερικά ερεθίσματα. Και να μην απορροφώνται μηχανικά και υποσυνείδητα.
Ο βαθμός συγκέντρωσης αυτός συχνά ξενίζει τους γύρω που νομίζουν ότι είμαι θυμωμένος με κάτι επειδή δε μιλώ ή έχω κάτι μαζί τους. Ακόμη και η ενέργεια να μεταδώσεις γιατί είσαι έτσι εκείνη τη στιγμή φαίνεται τελείως κουραστική.
Εκείνο που διαπίστωσα πάντως αυτές τις λίγες μέρες της άδειας είναι ότι ο άνθρωπος με τα χρόνια αποκτά και μία διάσταση Χείρωνα στις προσδοκίες του κι όχ μόνο μία διάσταση Ουρανού - Κρόνου. Τι εννοώ; Ότι αρχίζει να αποστρέφεται τις γενικές θεωρίες και εμπνεύσεις και προτιμά να συλλέγει πραγματικά δεδομένα. Να "δοκιμάζει" δηλαδή πράγματα, προσπαθώντας να επιστρέψει στο παιδικό αντιληπτικό στάδιο, που ήταν πολύ πιο πλήρες.
Απ' αυτή την άποψη κατανοώ κάπως και σε σχέση με αυτά που έγραφα τις προάλλες το γεγονός ότι κάποιοι εξ ημών δεν θέλουν να μένουν στη "λογική" θεώρηση του κόσμου ( είτε επιστημονική είτε εσωτερική ) αλλά από κάποια ηλικία και μετά κάνουν μία στροφή και στρέφονται προς "δοκιμές" που στην περίπτωση μας τους πάνε σε πιο πρακτικές κατευθύνσεις. Αυτές μπορεί να είναι πρακτικές θεραπείες ή εάν είναι μπλεγμένοι με τον εσωτερισμό προς τη διενέργεια αποκρυφιστικών πειραμάτων.
Η ενασχόληση με τον αποκρυφισμό βεβαίως έχει τους κινδύνους που περιγράψαμε τις προάλλες, όμως υπάρχει ένα κριτήριο που κανείς μπορεί να χρησιμοποιήσει για να ξέρει, αν η ενασχόληση θα τον βλάψει ή όχι. Το κριτήριο είναι αν υπάρχει "ανάγκη" γι' αυτή την ενασχόληση. Η "ανάγκη" είναι αυτή που εντάσσει τα πειράματα θέλησης (κοινώς μαγεία) στο κοσμικό σχέδιο. Όταν η ενέργεια γίνεται ως ανταπόκριση κάποιας ανάγκης ( οι φίλοι του human design το λένε ωραία, ότι πρέπει να περιμένεις να σε καλέσουν ) τότε προφυλλάσεσαι από την εγωική πλευρά των καταστάσεων. Ή με άλλα λόγια όπως το λένε οι δάσκαλοι των πολεμικών τεχνών: Η τέχνη σου πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο για την άμυνα.
Το βλέπει κανείς αυτό στα μικρά πράγματα της ζωής. Ο συγκεντρωμένος άνθρωπος φαίνεται από το αυξημένο επίπεδο της προσοχής του. Καταφέρνει να κρατά χαμηλά τις ταχύτητες, να κάνει αργό ακόμη και το βάδισμα του ή το στρέψιμο του κεφαλιού του, ώστε να επιτρέπει στο σώμα και τις αισθήσεις να αφομοιώνουν σωστά τα εξωτερικά ερεθίσματα. Και να μην απορροφώνται μηχανικά και υποσυνείδητα.
Ο βαθμός συγκέντρωσης αυτός συχνά ξενίζει τους γύρω που νομίζουν ότι είμαι θυμωμένος με κάτι επειδή δε μιλώ ή έχω κάτι μαζί τους. Ακόμη και η ενέργεια να μεταδώσεις γιατί είσαι έτσι εκείνη τη στιγμή φαίνεται τελείως κουραστική.
Εκείνο που διαπίστωσα πάντως αυτές τις λίγες μέρες της άδειας είναι ότι ο άνθρωπος με τα χρόνια αποκτά και μία διάσταση Χείρωνα στις προσδοκίες του κι όχ μόνο μία διάσταση Ουρανού - Κρόνου. Τι εννοώ; Ότι αρχίζει να αποστρέφεται τις γενικές θεωρίες και εμπνεύσεις και προτιμά να συλλέγει πραγματικά δεδομένα. Να "δοκιμάζει" δηλαδή πράγματα, προσπαθώντας να επιστρέψει στο παιδικό αντιληπτικό στάδιο, που ήταν πολύ πιο πλήρες.
Απ' αυτή την άποψη κατανοώ κάπως και σε σχέση με αυτά που έγραφα τις προάλλες το γεγονός ότι κάποιοι εξ ημών δεν θέλουν να μένουν στη "λογική" θεώρηση του κόσμου ( είτε επιστημονική είτε εσωτερική ) αλλά από κάποια ηλικία και μετά κάνουν μία στροφή και στρέφονται προς "δοκιμές" που στην περίπτωση μας τους πάνε σε πιο πρακτικές κατευθύνσεις. Αυτές μπορεί να είναι πρακτικές θεραπείες ή εάν είναι μπλεγμένοι με τον εσωτερισμό προς τη διενέργεια αποκρυφιστικών πειραμάτων.
Η ενασχόληση με τον αποκρυφισμό βεβαίως έχει τους κινδύνους που περιγράψαμε τις προάλλες, όμως υπάρχει ένα κριτήριο που κανείς μπορεί να χρησιμοποιήσει για να ξέρει, αν η ενασχόληση θα τον βλάψει ή όχι. Το κριτήριο είναι αν υπάρχει "ανάγκη" γι' αυτή την ενασχόληση. Η "ανάγκη" είναι αυτή που εντάσσει τα πειράματα θέλησης (κοινώς μαγεία) στο κοσμικό σχέδιο. Όταν η ενέργεια γίνεται ως ανταπόκριση κάποιας ανάγκης ( οι φίλοι του human design το λένε ωραία, ότι πρέπει να περιμένεις να σε καλέσουν ) τότε προφυλλάσεσαι από την εγωική πλευρά των καταστάσεων. Ή με άλλα λόγια όπως το λένε οι δάσκαλοι των πολεμικών τεχνών: Η τέχνη σου πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο για την άμυνα.
Αυτά ως συνειδητοποιήσεις της ημέρας και θα κλείσω με μία αναφορά στην Αλτάνη, την οποία μελετώ τις τελευταίες μέρες. Και τη θαυμάζω βεβαίως για το θεωρητικό οικοδόμημα που χτίζει σιγά σιγά πάνω στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Διαβάζω και βλέπω τα βίντεο που έχει γυρίσει ανακαλύπτοντας αυτό που σας έχω ξαναπεί πόσο κάποια πράγματα που τα θεωρούμε θεοσοφικά ή καμπαλιστικά στην πραγματικότητα προέρχονται από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Γιατί μη μου πείτε ότι τα γένη των ανθρώπων όπως θα τα δείτε στο βιντεάκι που ακολουθεί δεν αντιστοιχούν στα επτά θεοσοφικά πεδία. Πιστεύω ότι το σύστημα που παρουσιάζει σιγά σιγά η Αλτάνη εκπροσωπώντας τον αρχαίο ελληνικό διαλογισμό αξίζει να ιδωθεί σε αντιπαράσταση με τα άλλα συστήματα που ήδη γνωρίζουμε και να λάβει μία ισότιμη θέση δίπλκα στη θεοσοφία, την καμπάλλα, το γνωστικισμό, κλπ. Κι όλα αυτά μακριά από εθνικιστικούς συνειρμούς ή άλλες πολιτικές επιδιώξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου