Έρωτας και Αρχέτυπα - Άρης και Αφροδίτη

Με αφορμή την προχθεσινή παγκόσμια ημέρου του "οργασμού" κάναμε μερικές σκέψεις για το θέμα του έρωτα στην εποχή μας...

Ο έρωτας λοιπόν στην Ανατολή δεν έχει τη μορφή που έχουμε στη Δύση. Η Δύση λειτουργεί πάντα διαζευκτικά κι έτσι έχει αποδώσει ρόλους στον έρωτα, Άρη και Αφροδίτη. Στην Ανατολή όμως ο έρωτας είναι μεταξύ των δύο ηδονικών φύσεων, δηλαδή Αφροδίτης και Αφροδίτης. Δεν υπάρχει η φροϋδική (και κατά βάθος πατριαρχική) έννοια του φόβου της γυναίκας, που πρέπει να "βιασθεί" με τον Άρη, δηλαδή να διακορευθεί. Αυτές οι συμπεριφορές είναι καλό να αναλυθούν, γιατί και στη Δύση οδεύουμε αργά αλλά σταθερά στην αλλαγή της σεξουαλικής συμπεριφοράς και σε ένα ερωτισμό Αφροδίτης/Αφροδίτης. Το αρχέτυπο της οποίας δείχνει μάλλον ότι θα αλλάξει ενσωματώνοντας και τον άρειο ερωτισμό, αφού θα γίνει διεκδικητική, θα είναι "από πάνω" και θα απαιτεί την ευχαρίστηση της.

Αν ανατρέξουμε δε στο αρχαίο ελληνικό περιβάλλον θα δούμε έναν Άρη αρκετά διαφορετικό από αυτόν που έχουμε σήμερα στο μυαλό μας...

Σήμερα στη Δύση έχουμε ανάγει τον Άρη σε αυτόν που διεκδικεί και κατακτά...και την Αφροδίτη σε παθητικό ρόλο, που αποδέχεται ή απορρίπτει. Αυτό όμως είναι μία λογική που κληρονομήσαμε από τους Ρωμαίους, που λάτρεψαν τον Άρη (Mars), μέσω του πολέμου, του ιμπεριαλισμού και της κατάκτησης.

Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ο Άρης δε θεωρούνταν σημαντικός, άλλα άφρων, που έφερνε την καταστροφή και τη διάλυση και γενικώς προκαλούσε μόνο καταστροφές. Η Αφροδίτη ήταν η δύναμη εκείνη που μπορούσε να τον εξευμενίσει και να τον εξευγενίσει, όπως δείχνει και ο παρακάτω πίνακας του Boticceli. Ήταν σαν την ώριμη μεγάλη αδελφή που βάζει σε τάξη τον μικρό φασαρία, σαν την εταίρα που στα λιμάνια της Κύπρου σαγήνευε τους Πειρατές για να γλιτώσει το νησί τις αρπαγές και τις ληστείες.

Η Αφροδίτη ήταν αυτή που σκεφτόταν, που είχε μυαλό, ενώ ο Άρης κοίταζε μόνο τις ανάγκες του κι από μυαλό "κουκούτσι". Στη συνέχεια βεβαίως η επικράτηση της "τάξης" των Ρωμαίων έδωσε και επικράτηση του Άρη, του στρατού, των αξιωματικών, και όλων αυτών που έβλεπαν την ομορφιά ως απόσπαση από τη φιλοδοξία τους.

Στο σημερινό κόσμο ο Άρης θα ήταν ο εργασιομανής (έξαρση στον Αιγόκερω και χαρά στον 6ο οίκο κατά την παραδοσιακή) που δε θέλει να αποσπάται από τη γυναίκα του που θέλει συνέχεια έρωτα.

Βεβαίως η διάσταση του Άρη-Κριού είναι αυτή που επικράτησε τελικά στη δυτική αστρολογία, όμως καλό είναι να θυμόμαστε ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι.

Για όσους έχετε ασχοληθεί με εσωτερική αστρολογία, θυμηθείτε επίσης ότι ο Άρης κυβερνά το κατώτερο αστρικό, δηλαδή τις χωριστικές επιθυμίες, που - ευτυχώς για μας - έχουν την τάση να πολεμούν μεταξύ τους, αντί να ενώνονται. Έτσι το κακό μακροπρόθεσμα διαλύεται από μόνο του και δε χρειάζεται να του αντιστέκεσαι (εκτός αν όπως λέει η Ντιόν Φόρτσιουν θες να επιτελέσεις κάποιο έργο).

Αντίθετα η Αφροδίτη κυβερνά το συγκεκριμένο νου, δηλαδή το συμφεροντολογικό νου, που καταλαβαίνει το συμφέρον του και πειθαρχεί από συμφέρον.

Ίσως ο μύθος ο αρχαίος ελληνικός για τη σχέση της Αφροδίτης με τον Ήφαιστο και τον Άρη είναι αποκαλυπτικός. Η γυναίκα - Αφροδίτη πάντα ταλαντεύεται ανάμεσα στο συμφέρον του άντρα - μπαμπά που της καλύπτει τις ανάγκες και του ορμητικού νεανία που ικανοποιεί τις ορμές της.

Σε ενεργειακό επίπεδο η Αφροδίτη φέρεται συχνά να κυβερνά το κέντρο της καρδιάς, το κέντρο που γίνονται οι επιλογές, που πρέπει καθένας να επιλέξει αν θα υποταχτεί στις επιθυμίες του κατώτερου εαυτού ή θα σκεφτεί αποστασιοποιημένα για να δει το πραγματικά συμφέρον. Οι αρχαίοι διέκριναν τις δύο αυτές ποιότητες της Αφροδίτης σε Ουράνια και Πάνδημο.

Η Αφροδίτη όμως έχει ενδιαφέρον να ιδωθεί και πολιτιστικά. Όπως στην αρχαία Ρώμη υπήρχε διχασμός και από τη μία "αηδία" για τους ηδονιστές Έλληνες και από την άλλη θαυμασμός (απεικονίζοντας και τα συναισθήματα του άντρα, που η μία πλευρά του ελκύεται από τη γυναίκα και η άλλη τη θεωρεί κίνδυνο για την ανεξαρτησία του), έτσι και σήμερα η νεοσυντηρητική Αμερική θεωρεί τους Ευρωπαίους "ηθικά εκπεσόντες" με πρωταγωνιστές τους Γάλλους.

Τους Γάλλους που δεν είναι τυχαίο, ότι μεγαλύτερη ηρωίδα τους είναι γυναίκα, η Ζαν Ντ' Αρκ.

Προσοχή, λοιπόν, όταν διαβάζουμε τα αρχέτυπα, γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο, κι όλα έχουν από πίσω τους ιστορία, κατάκτηση και αίμα για να επιβληθούν ιδεολογίες και απόψεις.

ΥΓ: Πάντως για να είμαστε σωστοί πρότυπο "αρπαγής" της γυναίκας στα αρχαία χρόνια υπήρχε. Απλά δεν ήταν ο Άρης. Ήταν ο Πλούτωνας που άρπαζε την Περσεφόνη.

Αξίζει να διαλογιστούμε πάνω σε αυτό λίγο και να δούμε ίσως πώς κατέληξαν Άρης και Πλούτωνας να κυβερνούν το ζώδιο του Σκορπιού.