Χριστιανισμός και Αρχαία Μυστήρια

Μιλώντας τις προάλλες για τις ενεργειακές μπαταρίες, εξετάσαμε αυτό που θα λέγαμε διονυσιακή πλευρά των μυστηρίων στην αρχαιότητα. Όπως αναφέρει και η δελφική μύηση, ο Διόνυσος συμβολίζει τη σεξουαλική ενέργεια που είναι στη βάση της σπονδυλικής στήλης που ανεβαίνει στο ανώτερο κέντρο του λαιμού για να μπορέσει να ελεγθχεί από τον άνθρωπο.

Αφήσαμε απέξω την απολλώνεια πλευρά των μυστηρίων όμως διότι, αν και σήμερα την έχουμε περί πολλού, στην αρχαία εποχή ελάχιστοι ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα γι αυτήν. Ο πολύς και απλός κόσμος περίμενε πώς και πώς να γίνουν οι γιορτές κι όχι να εντρυφήσει στα μυστήρια της ετυμολογίας ή της μυθολογίας.

Κι αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα με την πορεία που ακολουθούσε το πράγμα στη Δύση. Βλέπετε η Δύση προτιμούσε ανέκαθεν τον αποκρυφιστικό τρόπο. Τι είναι αυτό; Αντί να εξαγνίσει τον δέκτη και να του δίνει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται πιο λεπτές ενέργειες, όπως έκανε η Ανατολή με τη Γιόγκα και το Ταό, η Δύση προτιμούσε πάντα να ενισχύει το σήμα. Αντί να φτιάξει ραδιόφωνα με καλύτερη λήψη, απλά βελτίωνε τον ενισχυτή. Έτσι, ενώ στην Ανατολή απέφυγαν τις πολλές πολλές οργιαστικές τελετές, οι οποίες έδωσαν και πήραν στις λεγόμενες μητριαρχικές περιοχές της κελτικής Ευρώπης και της Μεσογείου, η Ασία νωρίς νωρίς άρχισε να μελετάει πώς "σε ατομικό επίπεδο" μπορεί κανείς να έρθει σε επαφή με το ενεργειακό σώμα κι όχι σε συλλογικό, μέσω της μαζικής λατρείας.

 

Αυτό ήταν ένα τεράστιο βήμα βέβαια μπροστά γιατί το ζητούμενο για την ανθρωπότητα ήταν έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος να ατομικοποιηθεί, γιατί χωρίς ατομικοποίηση δεν υπάρχει συνείδηση, υπάρχει κοπάδι. Ωστόσο, στη Δύση έτσι όπως είχαν γίνει τα πράγματα χρειαζόταν κάτι ριζικό για να αλλάξει κατάσταση και το ριζικό που ήρθε ήταν ο Χριστιανισμός.

 

Ο Χριστιανισμός πρέπει να πούμε δεν ήρθε από το πουθενά. Είχαν γίνει νωρίτερα πολλά πειράματα επιβολής του μονοθεισμού. Και δε μιλάω μόνο για το εβραϊκό πείραμα, που στην ουσία δοκίμασε σε μικρότερη κλίμακα κάποιους νόμους, αλλά και άλλες προσπάθειες όπως του Ακενατόν στην Αίγυπτο να επιβάλλει μονοθειστική θρησκεία.

 

Εδώ πρέπει να καταλάβουμε το εξής: Ο μονοθεισμός δεν έχει κανένα ζήτημα με το αν είναι ένας ο Θεός ή πολλοί. Οι λατρευτικές συνήθειες δεν αλλάζουν κι εκεί που είχαμε τους πολλούς θεούς σήμερα έχουμε τους Αγίους και την Παναγία. Το κρίσιμο ζήτημα του μονοθεισμού έναντι των προηγούμενων θρησκειών είναι ότι απαγόρευση τη μαγεία.

 

Στην ουσία δηλαδή ο μονοθεισμός αυτό που εχθρευόταν ήταν η διονυσιακή πλευρά των μυστηρίων. Θα πει βέβαια κάποιος και γιατί; Και θα κατηγορήσει το Χριστιανισμό ότι έσφαξε, έκαψε, κλπ, Βεβαίως όλα αυτά έγιναν, γιατί μη φαντάζεστε ότι μία κατάσταση όταν ξεκινάει μπορεί πάντα να ελεγχθεί. Όμως το ζητούμενο εδώ ήταν να γίνει μία μαζική αλλαγή στο δυτικό πολιτισμό, που δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς με τόση εξάπλωση που είχε πάρει η σεξουαλική μαγεία.

 

Ο χριστιανισμός έφερε κάποιες ριζικές τομές στα κέντρα του ανθρώπου.

1. Μίλησε για αγάπη, τοποθετώντας την έμφαση στο κέντρο της καρδιάς. Η χριστιανική αγάπη δεν είναι η σεξουαλική αγάπη, άρα φεύγουμε από το σεξουαλικό κέντρο.

2. Μίλησε για Πλησίον, άρα ώθησε στην δημιουργική συλλογικής δράσης. Ήταν η πρώτη θρησκεία που ώθησε τους ανθρώπους να δουλεύουν για κοινό καλό, ερεθίζοντας στην ουσία το κέντρο του λαιμού που χρειάζεται για συλλογική δράση.

3. Μίλησε για ατομική ευθύνη, ερεθίζοντας πάλι το κέντρο της καρδιάς, όπου γίνονται οι επιλογές, αν θα πάμε με τα κατώτερα κέντρα ή τα ανώτερα.

 

Το ζητούμενο ήταν να σταματήσει να επικεντρώνεται ο άνθρωπος στα κατώτερα κέντρα και να αρχίζει να εστιάζεται στα ανώτερα. Και μάλιστα όχι επιλεκτικά, σε 50-100 φιλοσόφους, αλλά μαζικά. Έπρεπε λοιπόν να γίνει μία αλλαγή που να τους επηρεάσει όλους κι αυτό μπορούσε να γίνει μόνο μέσω μίας αυστηρής θρησκείας.

 

Αυτό που εμείς σήμερα θεωρούμε θαύμα της Επιστήμης και συλλογική δράση το αναγνωρίζει άλλωστε και η ίδια η ευρωπαϊκή διανόηση ότι δε θα μπορούσε να έχει γίνει χωρίς το υπόβαθρο του Χριστιανισμού. Βεβαίως όπως όλες οι θρησκείες το πραγματικό αποτέλεσμα συχνά το δίνει πολύ αργότερα από την έλευση της. Χρειάστηκαν εκατοντάδες χρόνια, που ο Χριστιανισμός με βία ή με πολιτισμικό κίνητρο ενσωμάτωνε φυλές και φυλές βαρβάρων λαών για να εξαλείψει ακριβώς σταδιακά την προσήλωση στα κατώτερα κέντρα. You name it... Σλάβοι, Φράγκοι, Γότθοι, Βίγκινγκς δεν υπάρχει λαός της Ευρώπης να μην "εξανθρωπίστηκε" και να μην πήρε τον πολιτισμό με εργαλείο τη Χριστιανική θρησκεία.

 

Ο Χριστιανισμός κι ειδικότερα ο Καλβινισμός που εμφανίστηκε με τη Μεταρρύθμιση ήταν στην ουσία η ιδεολογία πίσω από την ανάπτυξη της Επιστήμης του σύγχρονου κόσμου, πίσω από την έννοια του καθήκοντος του Καντ και πίσω στην ουσία από όλη τη λεγόμενη συντηρητική ιδεολογία της σημερινής Δύσης. Βεβαίως υπήρξε και η Αριστερά που ήρθε να ισορροπήσει τα πράγματα με τον Ουμανισμό και την Ολιστική προσέγγιση, που στην ουσία μας πάει πίσω στο διονυσιακό κομμάτι της ζωής, αλλά η ισορροπία αυτών των δύο είναι η σύγχρονη διαλεκτική μας...

 

Βεβαίως ξαναλέμε ιδανικές καταστάσεις δεν υπάρχουν, οπότε μη μου πείτε για σφαγές και καταστροφές, γιατί, δεν θα τις αρνηθώ. Πάντα μέσα στο γενικότερο υπόβαθρο η ανθρώπινη ματαιοδοξία και ο εγωισμός βρίσκει τρόπο να δράσει.

 

Αυτό που με το ζόρι πέτυχε η στροφή αυτή όμως ήταν να επικεντρωθεί ο άνθρωπος της Δύσης μαζικά στην απολλώνεια πλευρά του, στα άνω κέντρα τους και για χιλιάδες χρόνια να προσπαθήσει να σωπάσει τα κάτω κέντρα. Αναγκαία διαδικασία, που βεβαίως λόγω ακροτήτων από τον 20ο αιώνα και μετά εξισορροπήθηκε όπως και έπρεπε με την επανεμφάνιση των Μυστηρίων. Όμως το ζητούμενο για τον δυτικό κόσμο επιτεύχθηκε και ήταν

1. η σεξουαλική ενέργεια να μετατραπεί σε δημιουργικότητα για το κοινό καλό

2. Να υπάρξει ατομική ευθύνη

3. Να θεμελιωθεί η έννοια του καθήκοντος και της ανάγκης συμμετοχής του πολίτη στα κοινά.